Le temps de cerises

Απο εκεινο, το πρωτο απογευμα που ειδα την κυρια Φροσω να διαβαζει αυτο το βιβλιο στον ροζ καναπε μου, εξω στο σαλονακι, περιμενοντας τον συζυγο της, ηξερα οτι το θελω. Ειχε κατι το προσωπο της. Λες και αντανακλουσαν καποιο χρωμα πανω της τα οσα διαβαζε. Μια φθινοπωρινη συγχορδια χρωματων κι ας εχει τιτλο αλλης εποχης. Το παρηγγειλα και χθες το βραδυ το ειχα στα χερια μου. Αχ αυτες οι πρωτες στιγμες που ανοιγεις ενα καινουριο βιβλιο και μυριζεις τα φυλλα. Δεν θελω να τελειωσει αυτη η ωρα που ειμαι μονη με το βιβλιο μου.
Ο Νοεμβρης με εχει κερδισει προ πολλου κι ευκολα αλλαζω σκηνικα διχως βαρυθυμια. Σημερα, μετα απο καιρο, θα μεινουμε το απογευμα σπιτι με την μικρη. Ενα μικρο βηχαλακι μας εδωσε την καταλληλη αφορμη να χουχουλιασουμε. Μετα απο τοσο καιρο τρεξιμο απο το τεννις στο μπαλετο κι απο εκει στους παραδοσιακους χορους, αυτο το σημερινο διαλειμμα ηταν κατι που χρειαζομουν τελικα εγω περισσοτερο. Δυσκολο να παραδεχτεις οτι κουραζεσαι επειδη αποφασισες στα 40 σου να μαθεις τεννις και παραδοσιακους χορους. Η ενεργεια και η αυτοεκτιμηση που κερδιζω απο ολο αυτο δεν αφηνει περιθωρια μετανοιας βεβαια.
Απο χθες εβαλα δειλα δειλα και τα χριστουγεννιατικα του Michael Buble. Στο σπιτι δεν εχουμε μαθηματα και θα περασει χωρις εντασεις το απογευμα. Κι ενω ηρθα κανονικα στη δουλεια σημερα, μετα εχω πλυντηρια, μαγειρεμα, καθαρισμα, ειναι καποια ψιχουλα που γινοται χρυσοσκονη και πασπαλιζουν την μερα μου μαγεια.
Καπου καπου, ισως χωνομαι στο καφε Temps de cerises για εναν αχνιστο καπουτσινο μεχρι. Εχω τοσα να περιμενω αυτες τις μερες. Στολισμους, επισκεψεις, ταξιδια, αναγνωσεις. Μια τελευταια γουλια γαλλικο φουντουκι και ειμαι ετοιμη.