Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

ανασες

Περνουν οι μερες και καπως καταφερνει και γινονται ολα απο λιγο.
Οι διακοπες της. Οι μερες του χρονου που φευγει η μικρη στη γιαγια και στον παππου και εκεινη ξυπναει λιγακι πιο αργα, πινει ελληνικο καφε στον μικρο κηπο και ειναι σαν να εχει 2-3 επιπλεον ωρες η καθε ημερα. Ενα σφιξιμο οταν ακουει "Μαμα θα θελα τοσο να ησουν εδω" και δεκαδες κιλα ελαφρυτερη οταν ακουει "περναω υπεροχα. Πηγαμε στις κουνιες με τον παππου κι εκανα μια καινουρια φιλη. Την Ευγενια. Την καλεσα και στο σπιτι μας".
Πριν δυο βραδια πηρε χαρτι και μολυβι και ζωγραφισε ξανα το σπιτι της. Πως θα ηταν η κουζινα, που θα ηταν η βιβλιοθηκη της, τα μεγαλα παραθυρα, η αναπαυτικη μπερζερα με το βινταζ πορτατιφ, η αποθηκη, το πλυσταριο. Ετσι το ελεγε η γιαγια της αυτο το δωματιο, ετσι της αρεσει κι εκεινη να το ονειρευεται. Ονειρευοταν και παλι λεπτομεριες. Απο το μελλοντικο της παραμυθενιο σπιτι. Με τις φωτογραφιες και τα υφαντα στους τοιχους. Με μια πετρινη βρυσουλα χωρις σχεδιο, σαν ακατεργαστη στην πισω αυλη. Με ενα ποτιστηρι ανακαινισμενο απο την ιδια. Με περιτεχνα κρεμασταρια για το καθε τι.
Τιποτα δεν θα μπορουσε να χαλασει την ονειροπολα της διαθεση, νομιζε.
...................................

Περασαν 2 μερες. Οι ρυθμοι κρεμονται τεμπελικοι εδω κι εκει. Χθες καταφερε να κοιμηθει χωρις να ιδρωσει και τα ρολογια λες και απλωνουν τον χρονο προς οφελος της. Ενα βραδακι εξω, με καλοκαιρινα ποτα, με λευκο φορεμα, με χαρουμενη μουσικη, ξυπολητη και ξενοιαστη. Να, αυτα ονειρευεται απο το πρωι. Ισως να φταει το Cedar Cove, ισως να της λειπει η αιθεροβαμων πλευρα της, η ονειροπολα γωνια της.
Ειναι και το ονειρο που ειδε χθες το μεσημερι. Που καμια λογικη δεν βρισκει σε οποιαδηποτε ερμηνεια σε τετοιες περιπτωσεις. Αλλα γελαει πολυ. Της φαινεται αστειο να ειναι κατι τοσο εμφανες στο ασυνειδητο η πραγματικοτητα της καποιες φορες.

Εκεινη εδω, η μικρη της αλλου. Μετα απο τοσο δεσιμο ολο τον χρονο, ειναι τοσο περηφανη για το ποσο αξιοπρεπης ειναι η μικρη στις συνθηκες αυτες. Μαζι με λιγα κλαμματα, με αρκετα πεισματα, με πολλη εγωισμο. Ειναι περηφανη για εκεινη. Την υπεροχη εκεινη της!

Λιγες ακομη μερες διαΚοπων.
Μελισταλαχτες.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

σφυριξε χαρουμενα μπορεις...

"Σφυριξε χαρουμενα μπορεις", δες τη φωτεινη πλευρα της ζωης"
- Μαμα ποια ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης;
- Η φωτεινη πλευρα ειναι οταν προσπαθεις να βλεπεις τα πραγματα αισιοδοξα και εισαι χαρουμενος μωρο μου
- Εγω παντα ειμαι χαρουμενη
- Ε, μερικες φορες εισαι και γκρινιαρουλα. Εκεινη λεμε οτι ειναι η γκριζα πλευρα της ζωης

Γυρισε, κοιταξε εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου, με το καινουριο lego που της εφερε ο μπαμπας της απο την Κωνσταντινουπολη και σκεφτοταν ποια ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.




"Πολλα παιδακια τα φερνει η μαμακα τους με το ζορι. Ειναι ομως για το καλο σας. Για να μη ζεσταινεστε το καλοκαιρι" της ειπε γλυκα η κοπελα, οταν την ειδε να μπαινει φοβισμενη στο κομμωτηριο
"Δεν με εφερε με το ζορι η μαμα μου. Εγω το αποφασισα σημερα το πρωι" της απαντησε το Ισμηνελι μου.
Μια η διαπραγματευση στις Βρυξελλες και μια στο σπιτι μας το πρωι του Σαββατου.


Αυτο το Σαββατοκυριακο που περασε ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης. Γεμισε το σπιτι. Κοσμος πηγαινε κι ερχοταν, εγω σκουπιζα και σιδερωνα και η μικρη εδινε ρεσιταλ αγενειας. Ποσες φορες ευχηθηκα την τελευταια εβδομαδα, να γινοταν να ειχα εγω ολη την ευθυνη της ανατροφης της. Να μη χρειαζοταν να την αφηνω σε αλλους και μετα να ριχνω ευθυνες, οπως ειναι της μοδος και κανουμε πολλοι τελευταια.
Κυριακη μεσημερακι εφυγε με την αλλη γιαγια και τον παππου για τη θαλασσα. Βρηκε τα αγαπημενα της ξαδερφακια και μεσα σε ενα απογευμα εγινε μουσκεμα με τα νεροπιστολα, εκανε κουνιες, βολτα στον οικισμο, κεφτεδακια απο λασπες και αλλαξε δυο φορες κολλαν επειδη βρεχοταν ή τα τρυπουσε με το παιχνιδι.
Αυτη ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.
Εμεις καναμε μεζεδακια με ο,τι υπηρχε στο ψυγειο, απολαυσαμε το μεσημεριανο μας ουζακι και 1-2 ωριτσες σιεστα μετα. Λιγο σκουπισμα και συμμαζεμμα εγω, βολτα τη Φλαππυ και λιγη δουλιτσα το απογευμα ο Δ και μετα απο ενα μπανιο μου μυριζαν υπεροχα τα μαλλια μου και το σπιτι αστραφτε στα ματια μου. Κι ας εκανα μονο "οσα βλεπει η πεθερα".
Στο τηλεφωνο η μικρη μου μιλησε με το ζορι και βιαζοταν να μ'αφησει να συνεχισει το παιχνιδι της.
Αυτη ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.




"Συμφωνησαν" λεει ο τιτλος της επικαιροτητας.
Σε τι, δεν γνωριζω ακομη. Τωρα θα μπω να διαβασω.
Πολυ αφερεθηκα.
Ηταν δικη μας επιλογη τελικα;
Αυτο ψηφισε το 62% των ελληνων;
Εγω που ψηφισα ναι, σιγουρα δεν ψηφισα αυτο παντως.



Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Συμμαζευοντας την απογοητευση μου

Η αληθεια ειναι οτι το πρωι ξυπνησα λιγακι θλιμενη. Ανοιξα τα ματια, κοιταξα την Ισμηνη που ειχε τρυπωσει το βραδυ διπλα μου, επειδη λειπει ο Δ και σκεφτομουν τι θα κανει αυτο το πλασματακι σ'αυτη την τοσο απολιτιστη χωρα που την μεγαλωνω. Το απολιτιστη, δεν ειναι συμπερασμα απο το αποτελεσμα του δημοψηφισματος. Αλλα απο την συμπεριφορα των περισσοτερων μας τις τελευταιες 10 μερες. Η θλιψη ναι, γεννηθηκε χθες το απογευμα, με τα πρωτα αποτελεσματα. Και να φανταστεις, το περιμενα το αποτελεσμα αυτο. Ηταν που ελειπε και ο Δ. Ειχα τους δικους μου ανθρωπους κοντα, αλλα προτιμησα να μεινω μονη. Να κανω ενα ντουζακι στην μικρη, να την κοιμησω και να καθισω στον κηπακο πισω. Τον καθαρισα το Σαββατο. Καθαρισμα με κεφαλαια γραμματα ομως. Μπορουσες και να γλυψεις κατω. Αλλαξα και λαμπα που ηταν καμμενη εδω και 1-2 μηνες. Ελεγα να βαλω κι ενα κρασακι να χαλαρωσω. Αλλά τσιγκουνευτηκα να ανοιξω καινουριο μπουκαλι για ενα-δυο ποτηρακια που θα επινα, ασε που νυσταξα νωρις και μετα απο λιγη συζητηση με τον Δ στο skype ανεβηκα και κοιμηθηκα.

Σημερα ξεκιναει μια καινουρια εβδομαδα. Και καπου πρεπει να βρω ελπιδα να ξεκινησω. Πηρα τη μικρη στη δουλεια μαζι μου για λιγες ωρες.
"Μαμα κερδισε το οχι. Εσυ τι ψηφισες;"
"Ναι ψηφισα γλυκια μου"
"Και τι κερδιζεις εσυ τωρα που βγηκε το οχι;" :)
"Την ελπιδα να εχουν δικιο αυτοι που ψηφισαν οχι"
"Εγω οχι θα ψηφιζα"
"Μπραβο αγαπη μου. Θα ησουν με τους κερδισμενους σημερα"

Αυτο κραταω. Την ελπιδα να ειχαν δικιο οσοι ψηφισαν οχι. Και την ελπιδα, οσοι ψηφισαν ναι και ακυρο να συμπεριφερθουν πολιτισμενα και να μην αρχισουν οι κοντρες παλι στις πρωτες δυσκολιες. Να μην την εχουμε στημενη στη γωνια κοινως, στους νικητες. Η νικη ηταν ξεκαθαρη. Ας σεβαστουμε ολοι το αποτελεσμα και ας ελπισουμε στο καλυτερο.

Ευχομαι να ειναι η τελευταια πολιτικη μου αναρτηση. Δεν μου παει καθολου ολη αυτη η κατηφεια, δεν νομιζεις;

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Ομορφια και αγαπη

Παρασκευη επιτελους. Μου φανηκε οτι δεν θα τελειωνε ποτε αυτη η εβδομαδα!! Απο προχθες που εφυγε ο Δ ειναι σαν να περασαν δεκα μερες. Ο κοσμος τρελλαινεται. Καθε μερα που περναει διαβαζω ολο και λιγοτερη επικαιροτητα. Μου θυμιζει το αγχος των εξετασεων που εζησα καποτε. Διαβαζα, διαβαζα, διαβαζα... Και λιγες μερες πριν τις εξετασεις, ενιωθα οτι αν μου προσφερει καποιος εστω και μια σταγονα επιπλεον γνωση, θα εβαζα τα κλαμματα επειδη δεν ειχα πουθενα χωρο να τη αποθηκευσω. Κι ετσι αφηνα οση υλη δεν ειχα προλαβει να διαβασω κι εκανα ξανα και ξανα επαναλληψεις για να μη ξεχασω ολα οσα ειχα διαβασει και φοβομουν οτι απο καπου θα μου γλιστρουσαν και θα εχανα ολα αυτα που ειχα καταφερει να "αποθηκευσω" ως εκεινη τη στιγμη. Βεβαια παντα προκαλουσα τον κορεσμο μου με κατι καινουριο. "Να, να μονο αυτο θα διαβασω ακομη, μην τυχον τυχει, επειδη ειναι μικρο κι ευκολομασητο και τιποτα αλλο" ελεγα μεχρι την τελευταια στιγμη.
Ετσι και τωρα με την πολιτικη. Διαβαζω πλεον, μονο αρθρα της αντιθετης αποψης απο μενα. Ελαχιστα βεβαια. Ενα-τρια ολη τη μερα. Μηπως δω κατι καινουριο. Αυριο εχω την εντυπωση οτι ισως να μη διαβασω τιποτα πολιτικο. Εχω μαγειρεμα-σκουπισμα-σφουγγαρισμα-σιδερωμα-πλυντηρια- ΑΤΜ- σουπερ μαρκετ και ταινια το βραδυ με πατατακια με την μικρη μου. Μονο που την Κυριακη, να, θα θελα πολυ να ηταν ο Δ εδω να με αγκαλιασει οσο θα αγωνιω για το αποτελεσμα. Κι αυτος στενοχωριεται που μας αφησε μονες πισω με τετοια αναμπουμπουλα. "Να προσεχετε!" μου λεει συνεχεια. Και οσο σκεφτομαι οτι αναγκαζεται να ειναι για δουλεια σε μια γειτονικη χωρα και να ανεχεται να τον κοιτανε σαν καημενο, με ολες αυτες τις εξελιξεις. Θα περασουν οι μερες. Λιγες εμειναν.

Επιασε μια βροχη ξαφνικη. Μονο ετσι θα μπορουσα να το κουβαλησω αυτο το καλοκαιρι. Δεν θελω ουτε να το σκεφτομαι να ειχαμε καυσωνα. Ανοιξα σε 5-6 γυμνασιοκοριτσα την πορτα (στο γραφειο ειμαι), να καθισουν μεχρι να σταματησει η βροχη. Γελανε, λενε χαμηλοφωνα μυστικα. Οι γονεις τους καπου αγωνιουν για τις εξελιξεις κι αυτες δεν εχουν καμια ανησυχια. Τι καλα! Τι τυχη που καταφεραν να μη βιαζονται να μπουν ή να τους βαλει καποιος στον κοσμο των μεγαλων "για το καλο τους". Τι καλα να προστατευουμε την αθωοτητα των παιδιων! Θα διαβασουν για τις εξελιξεις εξαλλου. Ευχομαι να γραφτουν απο καποιον εντιμο ιστορικο μονο τα δρωμενα και να βγαλει η νεα γενια τα δικα της συμπερασματα καποτε για οσα εγιναν. Εμεις θα τους δωσουμε τις πρωτες υλες. Ο καθενας απο το μετεριζι του. Κι αν κρατησουμε τις ψυχες τους αγνες εχουν να μαγειρεψουν σπουδαιες ζωες!

Μονο ομορφια και αγαπη. Χωνω χωνω στις τσεπες. Θελω να πιστευω οτι αυτα που αντεχω να δινω ειναι κατι. Ομορφια και αγαπη και ολα θα γινουν.