ασφαλεια

Φοβαμαι λιγακι. Απο εκεινη την μερα που ανοιξαν το γραφειο μου και ακουω καθημερινα για διαρρηξεις σε σπιτια γυρω απο εμενα, εχω γινει φοβιτσιαρα. Γυριζω σπιτι, βαζω παντα την μικρη πισω μου και βλεπω αν ειναι τα ντουλαπια και τα συρταρια κλειστα για να μπουμε. Εκεινη η τζαμαρια στο μεσαιο οροφο με κανει να μην κοιμαμαι καλα τα βραδια. Με τον παραμικρο θορυβο πεταγομαι και προσπαθω να ακουσω αν ειναι κανεις μεσα στο σπιτι. Πολυ ασχημη αισθηση να παραβιαζει καποιος τον χωρο σου. Και σκεφτεσαι οτι συμβαινει σε τοσους πολλους πια, που ειναι κατι που δεν προκαλει καν ιδιαιτερη εντυπωση. Κι ομως. Η αισθηση αυτη της παραΒιασης δεν χωνευεται ευκολα.
Ο Δ στην Πολη εχει μια αλλη πραγματικοτητα. Πολυ χιονι, δυσκολιες σε μετακινησεις και διευθετησεις υποχρεωσεων. Ασταματητη δουλεια και κουραση. Θελω να γυρισει. Να μην φοβαμαι πια να μπω στο σπιτι. Να μη φοβαμαι το παραθυρο στον μεσαιο οροφο. Να μας προστατεψει. Χρειαζομαι προστασια. Ποσο εφικτο ειναι να νιωθεις ασφαλης σημερα;