μπλε αχατης

Εκανα ενα ζεστο νες και οι πελατες μου σημερα αποφασισαν να ερθουν ολοι πρωι-πρωι. Μολις καθισα να απολαυσω τον καφε, ακουγοντας για 6494η φορα το Vincent. Παντου επικρατουν πολιτικα μηνυματα. Ανθρωποι που δυσκολευονται να δεχτουν την ηττα του κομματος τους και οι αλλοι μισοι που εχουν απελπισμενα αναγκη να πιστεψουν στον Αγιο Βασιλη. Δεν το αντεχω καθολου να συμμετεχω σε ολο αυτο.
Στο σπιτι περιμενουν για αλλη μια φορα ενα σκασμο υποχρεωσεις. Εχουν διογκωθει στο μυαλο μου και θα πρεπει να τις γραψω σε χαρτι για να μπουν σε σειρα σε πραγματικες διαστασεις.
Εχω διπλα μου το elle και με ψεκαζω καθε πρωι μια φορα στον λαιμο. Για λιγα δευτερολεπτα βρισκομαι στο δωματιο μου στην Primaverii με το πολυχρωμο παπλωμα και την πρασινη μοκετα. Τοτε που ειχα διαθεση να βαφομαι καθε πρωι και να εχω 354 τσαντες για να συνδιαζω με καθε ντυσιμο. Το μονο που αποτελουσε αιτια καθυστερησης τοτε ηταν "ενα τελευταιο τσιγαρο και φευγω". Ολα τα αλλα ηταν καλα προγραμματισμενα στη ζωη μου. Επιστρεφω στην πραγματικοτητα. Υπαρχει περιπτωση να ειμαι νοητα εδω και αληθινα αλλού;
Παρατηρω τον τεμαχισμενο μου αχατη. Θα ηθελα εναν καινουριο. Να ειναι κι αυτος δωρο απο την Τζενη απο τα Ιωαννινα. Γιατι ετσι εχει την πολυτιμη του αξια για μενα.Το καθε σπασμενο κομματακι, εχει αραγε ακομη τις ιδιοτητες που ειχε;  επιμενω να το διατηρω στην ιδια θεση στο γραφειο μου. Η Ισμηνη στην κορνιζα μου χαμογελαει. Κανει ονειρα οτι θα μενουμε για παντα μαζι. Θα θελει να την αγκαλιαζω και να την φιλαω για παντα. Κι αυτο το "για παντα" της ειναι αληθινο. Δε με ξεγελαει το αποτελεσμα. Η πιστη της στιγμης μετραει.

λεξεις

Στο "The best offer" ενιωσα σχεδον ολο τον ρολο του Geoffrey Rush. Βημα βημα μια πορεια που οδηγει ολοταχως στην Αγαπη. Ολη η λογικη του κοσμου.... μια ασημαντη λεπτομερια.
Εξακολουθω να τρυπωνω σε εικονες.
Ο Δ εφυγε για ακομη μια φορα. Και ισως να το συνηθισα αυτο το σεναριο. Μα οταν φευγει σε τοσο τακτα διαστηματα δεν προλαβαινω να τον απορροφησω. Να τον ενταξω στην καθημερινοτητα μου. Εχει γινει η παρουσια του γιορτη. Κι εφυγε ξανα. Κι εγω επεστρεψα αργα απο τη δουλεια. Διαβασαμε παραμυθια με την Ισμηνη, κοιμηθηκε και μετα κατεβηκα στην κουζινα κι αναψα ενα τσιγαρο. Απολαμβανα τη χαρα να νιωθω τοσα πολλα για καποιον. Με προβλιματιζει οταν βιωνω ετσι τις απουσιες. Ευκολα θα σκεφτοταν καποιος οτι απολαμβανω την απουσια του Δ. Δυσκολα ισως θα μαντευε, οτι απολαμβανω την τυχη να εχω καποιον να μου λειπει. Παιχνιδια με τις λεξεις. Απουσια, ελλειψη, χαρα, απολαυση, εξαρτηση.

ταινιες

Αυτες τις μερες ειδα 4 ταινιες. Το βιβλιο μου κυλαει αργα και ενιωσα την αναγκη να χωθω μεσα σε εικονες και οχι σε λεξεις.

Η πρωτη ταινια που ειδα ειναι το "Love comes softly". Αλλη εποχη. Άλλες αναγκες αραγε; Ενα σπιτι στο λιβαδι, αλογα, αισθημα ασφαλειας, αποδοχης και αγαπης. Η Katherine Heigl ειναι μια γυναικα που εκτιμω επειδη εχω διαβασει καποια πολυ ομορφα πραγματα για το ατομο της. Η ερμηνειες της μου ειναι παντα συμπαθητικες, οπως και σε αυτη την ταινια. Τελειωσε η ταινια και αναρωτηθηκα. Μπορει σημερα ενας αντρας να δωσει τετοια ασφαλεια και τετοια αγαπη σε μια γυναικα. Το επιτρεπει η γυναικα; Δινει χωρο να αφεθει στην προστασια ενος αντρα;

Η δευτερη ταινια ειναι η ταινια Cake με την Jennifer Aniston σε εναν ρολο διαφορετικο απο ο,τι την εχουμε συνηθισει. Δυσκολη ταινια. Οχι στα νοηματα της. Δυσκολο να σηκωσεις το βαρος των συναισθηματων. Μιλαει για μια μεριδα ανθρωπων που βιωνουν μονιμους χρονιους πονους και πως διεκπεραιωνουν τις υποχρεωσεις τους, πως επιλεγουν να ζουν τις ζωες τους. Η ερμηνεια της Aniston μου φανηκε αξιοπρεπης. Οπως ειπε και η φιλη μου η Μωβ, αν δεν ειστε καλα ψυχολογικα, μην την επιλεξετε για τωρα.

Η τριτη ταινια ειναι το 10.000 km για την οποια εγραψα χθες. Αυτη η ταινια ειναι ενα κομματι απο παζλ που συμπληρωσε μια εικονα μεσα μου. Μια εικονα του δικου μου εαυτου, πριν πολλα πολλα χρονια. Κι ολα αρχισαν απο την πρωτη σκηνη σεξ που ξεκινησε η ταινια. Θυμηθηκα ποσο μου αρεσαν πραγματα που δεν τα σκεφτομαι καν πια. Απογοητευση ή στοχος; Ο,τι αντεχω την καθε μερα.
Η ταινια μιλαει για ενα ζευγαρι που μετα απο χρονια σχεσης, ερχεται η στιγμη που θα πρεπει να ζησουν για εναν χρονο μακρυα ο ενας απο τον αλλον. Μια σχεση που βασιζεται στην επικοινωνια μεσω ενος λαπτοπ. Ποσα μπορει να σου προσφερει μια τετοια επικοινωνια; Αντεχεις στην ιδεα οτι ισως να μην εισαι "αρκετος" για τον αλλον απο τοσο μακρυα; Και ποσο σιγουρος εισαι για τη δικη σου αντιμετωπιση;

Η τεταρτη ταινια ειναι το Words & Pictures με την αγαπημενη Juliette Binoche (τι γυναικα!). Μια υπεροχη δια-πλοκη λεξεων και εικονων. Μια γυναικα γεματη τεχνη. Ετοιμη να διοχετευσει καθε τις κυτταρο μεσα σε μια εικονα. Κι ενας αντρας που αγαπαει τις λεξεις. Τις αγαπαει, τις σεβεται, τις εκτιμαει και τους αφοσιωνεται. Δινουν και παιρνουν ζωη στις, και απο τις, λεξεις και τις εικονες τους. Εξαιρετικα παιχνιδια μυαλου!


Βλεποντας αυτη την ταινια αποφασισα οτι θα χωριζω τις ημερες μου σε ημερες που νικουν οι λεξεις, σε μερες που νικουν οι εικονες, σε μερες που αυτα τα δυο ενωνονται και οργιαζουν και σε ημερες που εχω αναγκη να σωπασουν και τα δυο. Αυτες τις μερες λοιπον με ρουφανε μανιωδως οι εικονες. Σε φωτογραφιες, σε σεναρια. Βρισκω κατι βυζαντινο μεσα μου και μεχρι να ξημερωσει η επομενη μερα, το χανω. Δινω, δινω, δινω σε ανθρωπους και δεν νιωθω να μου λειπει τιποτα που να εχουν να μου δωσουν. Δινω για να κανω χωρο και ειμαι διαρκως γεματη. Εχω ανοιξει καποιους λογαριασμους με τα ζωτικα μου οργανα και περιμενω απαντησεις επιβεβαιωσης λογαριασμου. Προς το παρον μου εχει απαντησει μονο η παρεγκεφαλιδα.
Εις αναμονη Vincent.....You took your life as lovers often do
But I could have told you, Vincent
This world was never meant
For one as beautiful as you

10.000 km

Ειδα την ταινια 10.000 km. Πολυ αληθινη, πολυ συναισθημα, πολυ ομορφη μουσικη, εξαιρετικοι ηθοποιοι. Ειναι σαν να εχω τη γευση μια ακριβης σοκολατας στη γλωσσα μου κι αποφευγω να καταναλωσω οτιδηποτε αλλο. Φοβαμαι να αλλιωσω αυτη την αισθηση. Και τι υπεροχη ερωτικη σκηνη η εισαγωγη της ταινιας. Ισως η ωραιοτερη που εχω παρακολουθησει.
Ο χρονος μου μετα τη δουλεια ειναι πολυ συγκεκριμενος. Υποχρεωσεις που τελειωνουν στις 20:30 που θα κοιμηθει η Ισμηνη. Ισως και λιγη ωριτσα μετα για μαγειρεμα.
Και μου λειψε ενα τσιγαρο.
Ο Γιαννης με βοηθησε και κατεβαζω την ταινια και εβαλα παλι και ακουω την λιστα DeeDee 1 στο spotify. Αναπνοες. Μια μικρουλα φιλη μου βγηκε απο το χειρουργειο και παραπονιεται για λιγο πονο στις πληγουλες της. Μικρη μου Ραφι ποσο θα ηθελα να ερθω να σε δω.

Baez

 Απο το πρωι παιζει Baez. Η Φαραωνα μου θυμισε ενα πολυ αγαπημενο τραγουδι και το φοραω σαν ρουχο ολημερα. Δεχομαι πολλα ερεθισματα στον μικροκοσμο μου τελευταια. Ειναι και στιγμες που δεν σου κρυβω οτι νιωθω οτι δεν καταλαβαινω και πολλα. Ανασυγκροτηση. Ετσι νομιζω λεγεται αυτο που με κερδιζει. Αν και δεν ειμαι και πολυ συνεπης. Κλεινομαι σε εικονες απο δωματια με μεγαλες βιβλιοθηκες, φωτεινα παραθυρα και χιλια ντουλαπια και συρταρια. Ταξη και ελευθερια εκφρασης. Τραβαω τον χρονο να μου φτασει. Να μου φτασει για τι; Δεν γνωριζω. Μετα τις γιορτες μου βγαινει μια κουραση και δυσκολευομαι να υπακουσω στο ξυπνητηρι μου. Σηκωνομαι μηχανικα να ετοιμασω το γαλα της μικρης και οι πεντε μου αισθησεις μενουν κουκουλωμενες κατω απο το παπλωμα. Που παω διχως τις αισθησεις μου, αναρωτιεμαι καθως ζεσταινω το γαλα. Μα πως γινεται να διατυμπανιζω οτι τις γιορτες ξεκουραστηκα φετος; Δυσκολευομαι να προσαρμοστω. Ονειρευομαι διαρκως το Σαββατοκυριακο να κοιμηθω λιγο παραπανω. Εχω μπροστα μου τα κουκουναρια που μαζεψε η μικρη απο το παρκο πριν τις γιορτες. Μ'αρεσει η αταξια τους και δεν θα τα πειραξω μεχρι την τελευταια ανασα του χειμωνα. Στην τσεπη μου εχει περισσεψει λιγη περηφανια που κρατησα τον λογο μου και την πηγα στα χιονια την Κυριακη. Δεος για το ποσα μπορει να με κανει να νιωσω αυτο το ανθρωπακι. Χθες ξεπροβοδισαμε την αδερφη μου με τον Θ για το ταξιδι τους, αυριο ερχεται ο μπαμπας μας απο την Πολη και το Σαββατο θα ερθουν τα πεθερικα μου. Εγω και η μικρη εδω. Σημεια αναφορας για οσους ερχονται και φευγουν. Σαν να κλωσσαω κατι. Κατι ασυλληπτο. Πολλα υποσχομενο. Καλα μυστικο απο αδιακριτους σαν εμενα. Το κλωσσαω με αγαπη και απολυτη συνεπεια. Και η μικρη μια μικρουλα προεκταση της καρδιας μου, χοροπηδαει ολογυρα και γεμιζει με αιμα και συναισθημα τις στιγμες μια μια. Φτυνω καποια κουκουτσια. Δεν καταλαβαινω γιατι διαφερω τοσο απο τις αλλες μαμαδες στο σχολειο. Δεν ειναι και στιγμη σωστη αυτη να το βρω. Κλωσσαω.

καθημερινοτητα

Ξεκινησε η μερα με Εφορια. Ημασταν εκει στις 7:30 για να παρουμε σειρα να μην αργησουμε. Αγχος για να προλαβω να ειμαι πισω ως τις δεκα που ειχα ραντεβου στο γραφειο. Αφου ηδη ειχα αναβαλει ενα, για λιγη ωρα αργοτερα. Τι παραξενος πλανητης αυτη η Εφορια. Ανθρωποι που με δυσκολια χαμογελουν στον κοσμο που ταλαιπωρειται εκει. Μεταξυ τους ειναι ολο αστειακια κι ευχες για καλη χρονια, αλλα οταν μιλουνε σε ανθρωπο αλλης "ρατσας" αλλαζουν προσωπο. Ειμαι σιγουρη οτι εχουν ανεχτει πολυ δυστροπους ανθρωπους. Ή μαλλον η σωστη προταση ειναι, οτι βρεθηκαν υποχρεωμενοι να εξυπηρετησουν πολλους δυσκολους ανθρωπους.
Λειπει ενα χαρτι. Δεν μπορω να σας υπογραψω χωρις αυτο, μας ενημερωνει. Στο απεναντι γραφειο υπαρχει αυτο το χαρτι. Δεν σκεφτηκε να μας το προτεινει. Ευτυχως το σκεφτηκε η αδερφη μου. Αν το παρετε θα μπορεσουμε να κανουμε τη δουλεια μας, μας λεει. Αυτο την κανει καλη. Το οτι δεν προσπαθησε να μας εξυπηρετησει, αλλα τουλαχιστον δεχτηκε τη λυση που προτειναμε, την κανει καλη. Εξω ο κοσμος στριμωχνεται μπροστα στην πορτα περιμενοντας να ερθει η σειρα του σε αυτες τις αυτοσχεδιες λιστες σε κολλες Α4 που βρισκονται εδω κι εκει. ΕΝΦΙΑ, ΜΗΤΡΩΟ, ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΗΤΕΣ. Ο προισταμενος του οροφου βγαινει και προσπαθει να βοηθησει δινοντας λευκες κολλες για νεες λιστες. Η προισταμενη στο ΕΝΦΙΑ λειπει λογω ιωσης κι εγω μακαριζω την τυχη μου που ηταν εδω πριν λιγες μερες που ειχα αναγκη την υπογραφη της. Στις 09:53 καταφερνουμε να τελειωσουμε. Προλαβαινουμε σε 7 λεπτα να ειμαστε πισω; ρωταω την αδερφη μου. Ναι, αν πεταξουμε, μου απανταει χαμογελωντας. Ο πελατης μου τηλεφωνει και με ρωταει αν τον ξεχασα κι εφυγα απο το γραφειο. Εχει την καλοσυνη να με περιμενει ενα τεταρτο που του υποσχεθηκα οτι χρειαζομαι για να φτασω. Ολα καλα. Τελειωνω με το ραντεβου και αντιλαμβανομαι οτι μου λειπει ενα υλικο που χρειαζομαι για το επομενο ραντεβου. Με σωζει η αδερφη μου και μου το φερνει πανω στην ωρα. Ουφ, δυσκολη μερα. Ολα αιωρουνται. Το μεσημερι θα κατεβαινα να πληρωσω λογαριασμους. Δεν πηγα. Επεστρεψα σπιτι και κοιμηθηκα.
3:45 ξανα στο γραφειο. Τα ραντεβου ειναι αλλοκοτα. Μολις διαβασα την εξιστοριση ενος απο τους ανθρωπους που σωθηκαν απο το Norman Alantic. Δεν τις χωραει το μυαλο μου τετοιες περιπετειες. Ειδικα οταν υπαρχουν παιδια που εμπλεκονται. Ολα θα πανε καλα, σκεφτομαι. Θα γυρισω το βραδυ να βαλω για υπνο την μικρη μου, θα κανω ενα ζεστο μπανακι και θα κουκουλωθω την υπεροχη ρομπα που μου εκανε δωρο η κουμπαρα μου και ολα θα πανε καλα.

Η Πεννη

Θα ηθελα να τηλεφωνησω στον Γιαννη Π. και στην Πεννη. Να μη δουλευα το απογευμα, να μην ειχαν κι εκεινοι υποχρεωσεις και να επαιρνα την μικρη να πηγαινα να τους δω. Θα επαιζαν τα παιδια κι εμεις θα πιναμε κρασακια και θα μιλουσαμε οπως τοτε στην Constanta. Σε εκεινη την χωρα με το γκρι, κιτρινο και ξεβαμμενο κοκκινο παντου. Με πανοποιοτυπες πολυκατοικιες σαν εργατικες, με κλειστα μπαλκονια να μη μπαινει κρυο στα σπιτια. Τα νιατα μας ζεσταιναν εκεινα τα σπιτια (και η 24ωρη θερμανση με παντα ζεστο νερο!!). Οι ζεστοι καφεδες, τα Κυριακατικα τραπεζωματα με προχειρομαγειρικες για 4-5 ατομα, οι πιτσες και οι ζεστες σουπες με κρεμα στους Βαρωνους και στο Casa Anna. Μου λειπει και η Πεννη και ο Γιαννης. Και μου λειπουν λιγο περισσοτερο απο τους αλλους, επειδη νιωθω οτι μενουν τοσο κοντα μου κι ομως δεν καταφερνουμε να βρεθουμε. Θα ηθελα τα σπιτια μας να ειναι Primaverii και Fagetului οπως τοτε. Να κατεβαινω με τις πιτζαμες, να διασχιζω το κοινο παρκινγκ και να ανεβαινω στο διαμερισμα τους. Να ξαπλωνω στον πρασινο δερματινο καναπε και να διαλεγουμε ταινιες που θα δουμε το βραδυ. Να παραγγελναμε McDonalds απο τον Στελικα, να ακουγαμε Παριο στην κουζινα και να κατεβαζαμε με το ζορι και τη Σοφια απο πανω, αγκαλια με την τηλεφωνικη της συσκευη, μη τυχον και δεν τη βρει ο ακατανομαστος στο σπιτι. Να σπαμε αυγα απο τα νευρα μας στα καφασια του παραθυρου και να σαπουνιζουμε ολα τα πινελακια των καλλιντικων για να περασει η ωρα.
Τωρα, πανω απο 12 χρονια μετα, μας βλεπω πιο καθαρα. Η Πεννη ηταν παντα η πιο ωριμη. Λες και ηταν η δικη μας μαμα μεχρι να γεννησει τα δικα της παιδακια. Νοιαζεται τοσο πολυ για τους φιλους της. Πονουσε αν καποια απο εμας εμπλεκε σε καμια περιπετεια. Λες και πονουσε αληθινα κι αυτη μαζι μας. Με αυστηρο υφος παντα. Αλλα παντα εκει. Παντα ηταν εκει για την Α, για την Σ και για μενα. Και ηταν ακριβη αυτη η παρουσια. Δυσκολα ανοιγεται κι ας δειχνει ανοιχτη με ολους. Η Πεννη επιλεγει λιγους φιλους και γινονται καρδιακοι της φιλοι. Δεν μπορω να φανταστω την Πεννη, ακομη και τωρα, να μη με μαλωνε αν εκανα καποια "αταξια" . Αλλα και να μη με υποστηριζε μπροστα σε αλλους. Νυχια και δοντια ειναι ικανη να βγαλει για οσους αγαπα. Κι εμενα, εχω την τυχη να με αγαπαει οσο την αγαπω. Μου λειπει πολυ η Πεννη. Η Πεννη μου που παντρευτηκε τον Γιαννη μου κι εκαναν και παιδακια. Τα σαραντα κοντευω και δεν παυει ποτε να με εντυπωσιαζει ο χρονος, οι αλλαγες του, οι τοσο μεγαλες αλλαγες που κρυβει στα λεπτα του. Εκεινα τα κοριτσακια της Primaverii και Fagetului ειναι πια μαμαδες. Σε δρομους τοσο μακρυα απο την αγαπημενη μας Constanta και απο ολες τις ομορφες στιγμες που ζησαμε εκει. Και θα ειναι παντα σαν να μην περασε μια μερα με καποιους ανθρωπους. Με ανθρωπους που εχω αγαπησει κι εχω ερθει τοσο κοντα που με συγκινει και μονο η σκεψη τους. Γιορταζει ο Γιαννης της σημερα. Τι να του ευχηθω περα απο υγεια; Η Πεννη δίπλα, νομιζω, φροντιζει για ολα τα αλλα. Για παραπανω απο οσα θα επρεπε και τον καλομαθαινει τον φιλο μου. Η Πεννη και ο Γιαννης. Οι Φιλοι μου!

πρωτη μερα στο γραφειο

Κατι τετοιες φωτεινες μερες βρισκει ο χρονος τα ορια του. Ουτε μακραινει, ουτε μικραινει. Δεν σκεφτομαι κατι να πω για τις μερες που περασαν. Μονο τα χιονια δεν απολαυσα, επειδη ειχα αγχος μηπως δεν καταφερω να παω Σερρες να παρω την μικρη μου. Οι υπολοιπες μερες ηταν σχεδον κομμενες και ραμμενες στα μετρα μου. Δεν ξενυχτισα σχεδον καθολου· καμια μερα. Ενιωσα παρα πολλα. Το μυαλο μου διαρκως φιλτραρε ερεθισματα και καταφερνε να με ποτισει με αισθησεις σιροπιαστες. Ριζωνε μεσα μου καθε αγκαλια, καθε φιλι, καθε γλυκια κουβεντα. Αισθησεις! Εξι υπεροχες αισθησεις!
Σημερα το πρωι στο γραφειο το θερμομετρο εδειχνε +7°. Περιμενα το πρωτο ραντεβου και παρακαλουσα να ερθει χαμογελαστη πελατισσα. Να ευχηθουμε καλη χρονια εγκαρδια και να ξεκινησει με αγαπη η επαγγελματικη μου χρονια. Κι ετσι εγινε. Οταν αρχιζει κατι καλα με κανει και πιστευω περισσοτερο στα ομορφα.
Ο πρωτος αχνιστος καφες της χρονιας στο γραφειο. Ελλειπε η Νικολεττα. Μαζι μοιραζομαστε αυτον τον καφε συνηθως. Φετος εχει πια κι εκεινη το δικο της γραφειο και περασαμε λιγα λεπτα τηλεφωνικα μονο μαζι. Αλλαγες και βηματα σταθερα. Κι ας γινονται πανω σε αμμο. Εχουν κατευθυνση και ρυθμο.

Μια ευτυχισμενη χρονια σου ευχομαι. Με υγεια και αγαπη πολλη πολλη!
Κλεισε τα ματια και σκεψου οτι γλιτωσες απο καποιο ναυαγιο. Τι θα αλλαζες στη ζωη σου;
Το σκεφτομαι καθε βραδυ εδω και μια εβδομαδα. Τοτε που εκεινοι οι ανθρωποι περνουσαν αυτες τις απιστευες ωρες πανω στο Norman Atlantic. Ποσο μαγικη ηταν η επομενη μερα που ξυπνησαν στεγνοι στο κρεβατι τους; Ποσο ακριβα πληρωμενη τυχη να αναγνωριζεις την ευτυχια στα στεγνα σεντονια, στους τεσσερις τοιχους που ειναι τοσο δεδομενοι και να σε καλημεριζουν αυτοι που αγαπας. Ποιος απο αυτους αραγε, θα τολμησει να μην καλημερισει τον συντροφο του το πρωι.... οσο ειναι νωπη η μνημη;

Περασαν οι γιορτες! Τα φωτακια, οι χριστουγεννιατικες μελωδιες, η αχνη και τα καρυδια παντου. Πετυχε ενα φλουρι ο Δ κι ενα η μικρη. Θα κρυψω αλλο ενα στο κομματι βασιλοπιτας που εμεινε, να μη μεινω παραπονεμενη. Σικε τυχη πιανει;