απογευμα Τριτης στη θαλασσα

Λιγο αγχος, πολυ ζεστη κι ενα μυαλο καζανι. Το αποφασισα πριν φυγω απο τη δουλεια. Πηρα την μικρη απο τον παιδικο το μεσημερι, εβγαλα τα σκυλια, περασαμε απο τα Jumbo να παρουμε μπρατσακια και κουβαδακι και φυγαμε για Ηρακλεια. Η ψυχολογια μου ηταν σε μια τρελλη ισορροπια. Ετοιμη για βουτια στο κενο και εξισου ετοιμη για ομορφιες. Ισορροπουσα προσεκτικα πανω στο σχοινι. Η μικρη σε ολη τη διαδρομη δεν σταματησε να μιλαει, να τραγουδαει, να παιζει. Ηταν ευτυχισμενη που πηγαιναμε στη θαλασσα κι εγω καποιες στιγμες ηθελα να της ζητησω να κανει ησυχια επειδη πονεσε το κεφαλι μου απο τις φωνες της. Τελικα δεν της το ειπα ομως. Αφησα να ξεχειλισει ευτυχια. Να ζησει αυτη την παιδικοτητα του, δεν με νοιαζει τι στραβα υπαρχουν στον κοσμο, εμενα στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη υπαρχει μονο η θαλασσα, η αμμος, τα μπρατσακια μου και το νεροπιστολο μου. Και ολα τα αλλα απλα εξαφανιστηκαν.

 Εφτα παρα κατι ημασταν εκει. Ξαπλωστρα μπροστα στο κυμα και η μικρη να μη βγαινει απο τη θαλασσα. Ο κοσμος λιγοστος στο μπαρακι που επιλεξαμε. Δεν ειμαι σε ηλικια για φασαριοζικες καταστασεις. Και να σκεφτεις οτι ειχα ενδοιασμους νωριτερα. "Που την τρεχω καθημερινη απογευμα την μικρη; Μηπως να πηγαινα για ενα καφε καπου με aircondition να παιξει η μικρη;" Δεν ξερω ποια παιδικα βιωματα με εχουν κανει τοσο ανασφαλη. Στιγμες σαν αυτη δεν εχω καμια εμπιστοσυνη σε μενα. Τι χαζομαρα. Ολο αυτο γιατι θα πηγαινα την μικρη μια καθημερινη Τριτης απογευμα στη θαλασσα. Λες και την πηρα για αναρριχιση στον Ολυμπο χωρις οδηγο.

Επιστρεψαμε τη ωρα που εδυε ο ηλιος. Την αγαπημενη μου ωρα, που παιρνει ενα ομορφο μπλε-μωβ ο ουρανος και αναβουν τα φωτα του δρομου. Καναμε μπανακι να φυγει απο πανω μας η αλμυρα και με μαλλια που μοσχομυριζαν σαμπουαν καθισαμε διπλα διπλα και διαβασαμε την τοσοδουλα. Ειχε παει πια δεκα παρα. Απο το πρωι στις 6 ισως να ηταν η πρωτη στιγμη που ενιωθα χαλαρωμενη. Ξεκουραστη, ανακουφισμενη και ασφαλης. Απλωσαμε το πλυντηριο που μας περιμενε και μετα, σε ενα πενταλεπτο, το Ισμηνελι μου ειχε αγκαλιασει σφιχτα τον Μορφεα και σεργιανιζε σε γειτονιες ονειρων.

Με το ζορι τσουλαει αυτη η εβδομαδα. Το νιωθεις κι εσυ; Εφυγαν τα ομορφα βραδια στην αυλιτσα. Ο μονομαχος απεναντι στην γυαλα μου κολυμπαει ζωηρα καθε πρωι. Να δεις που αυριο που θα γυρισει σπιτι του, θα του λειψω. Δεν γνωριζω καθολου απο ψυχολογια ψαριων. Αλλα αν μου μοιαζει λιγο, θα του λειψω. Ουτε γνωριζω αν προτιμαει να κολυμπαει εδω, απεναντι μου, ή σε καποια ανοιχτη θαλασσα με πολυχρωμα κοραλλια, σαν αυτα που προσπαθει να του χαρισει η ζωγραφια πισω απο την γυαλα του. Πολυ αυθαιρετα συνηθως σκεφτομαστε οτι θα ηταν καλυτερα στη θαλασσα. Αν μπορουσε να μας απαντησει....
Το δικο μας φυσικο περιβαλλον ποιο ειναι αραγε; Αυτο που ζουμε;

χωνοντας χρονο στις τσεπες μου

Παρασκευη. Μια Παρασκευη  γεματη δουλεια, που κανει το βραδυ να φανταζει πολυ μακρινο. Ο χρονος παιρνει τις διαστασεις που χρειαζομαι τις περισσοτερες φορες στη ζωη μου. Χθες συζητουσα για τον χρονο. Εχω ενα ολοκληρο σημερα να τελειωσω την εργασιμη εβδομαδα. Κι άλλα δυο ολοκληρα αυριο και μεθαυριο να κλεισω την ημερολογιακη εβδομαδα μου οικογενειακως. Χρονος για ολα. Για μενα, για τη δουλεια, για μενα, για τις υποχρεωσεις στο σπιτι, για μενα, για τον συντροφο μου, για μενα, για το παιδι μου, για τα σκυλια μας, για μενα, για τους γονεις μας.
Χθες βραδυ καθως απλωνα τα ρουχα ειδα απο την απεναντι τζαμαρια τη μαμα της Α. να εχει το ημερων εγγονακι της στην αγκαλια της και να το νανουριζει. Ποσο μακρινο μου φανηκε αυτο το σεναριο. Πανε σχεδον πεντε χρονια που ηταν η Ισμηνη τοση δα κι ετρεχα με μπιμπερο, πανες, αποστειρωσεις και περα δωθε αγκαλια για τα πονακια. Τι μαγικο πραγμα να φτιαχνουμε ανθρωπους. Θα γερασω κι ακομη απιστευτο θα μου φαινεται οτι εγω και ο Δ δημιουργησαμε κατι τοσο μαγικο.
Τελικα σπρευ για το τραπεζακι ακομη δεν πηρα. Ολο λογια ειμαι πολλες φορες. Προλαβαινω σημερα ισως.
Γελασα πολυ χθες με τη σειρα "Μην αρχιζεις την μουρμουρα". Σχεδον καθημερινα τη βλεπω πια και πολυ απολαμβανω να πετυχαινω κατι που με διασκεδαζει τοσο στην τηλεοραση. Πριν απο αυτο εχει και το "Two and a half men" που επισης μ'αρεσει και ειναι αρκετα βραδυα πια που ανοιγω την τηλεοραση οταν επιστρεφω σπιτι. Και μετα ερχεται ο Δ. Και καθομαστε μαζι στην αυλιτσα. Και νομιζω οτι εχει βαρεθει ο κοσμος να το λεω αυτο τοσο συχνα. Και δε με νοιαζει και πολυ. Γιατι ζω ενα υπεροχο καλοκαιρι. Και που ξερεις, ισως αυτο το καλοκαιρι, χωρις κανενα προγραμμα και με λιγες αναστατωσεις οικογενειακες, να ειναι τελικα απο τα ωραιοτερα καλοκαιρια μου.
Να καπως ετσι ειναι το παζλ μεσα μου. Καπως μπερδεμενο, μα με απαλες γωνιες και γλυκα χρωματα.

υπογραμμιζοντας μια Τριτη

16:30
Εβαλε ενα χυμο ανανα κι εκατσε στην μικρη αυλιτσα να ξεϊδρωσει. Αυτο το μπλε τραπεζακι το ειχε ζωγραφισει η θεια της. Εχει φθαρει η ζωγραφια της επιφανειας με τα χρονια. Εδω και δυο χρονια σκεφτεται να ξυσει την επιφανεια απο πανω και να την βαψει κερασί. Δεν το αναβαλει απο συναισθηματικους λογους. Απο τεμπελια και αναβολη στην αναβολη περασαν τα χρονια.
Εκανε λιστες στο μυαλο της με υποχρεωσεις
* να καθαρισω το ψυγειο
* να πεταξω επιτελους εκεινα τα παλια ρουχα που εχουν λιωσει και ολο τα κραταω σε μια σακουλα μηπως μεταποιηθουν
* να πεταξω τις αδειες κουτες απο τα παπουτσια του
*να αδειασω την κρεμαστρα που ακομη εχει χειμωνιατικα παλτο επανω
* να τακτοποιησω το ντουλαπι με τα ταπερ
* να αδειασω τις βαλιτσες που εχουν μεινει μισανοιχτες, απο 3 διαφορετικους προορισμους
* να βαλω πλυντηρια
* να βγαλω τα σκυλια
* να πεταχτω στο κρεοπωλειο να αγορασω κρεας
* να παρω την Μαγδα να της ευχηθω

Αυτα ειχε η λιστα στο μυαλο της. Απο τις λιγες φορες που δεν εκανε λιστα σε χαρτι. Ηπιε το χυμο της και ξεκινησε. Κυκλοφορουσε πανω κατω στο σπιτι, μεσα κι εξω απο τα δωματια και ειχε την αισθηση οτι δεν θα τελειωναν ποτε οι σακουλες που ειχαν μαζευτει για σκουπιδια και για τακτοποιηση. Κι ομως. Μονο την Μαγδα αμελησε να τηλεφωνησει αλλά κι αυριο μερα ειναι, σκεφτηκε.
18:30
Εξω απο το κρεοπωλειο καθισε στο αυτοκινητο, ανοιξε τα παραθυρα και τηλεφωνησε στην αδερφη της. Φυσουσε, καπου μακρυα αστραφτε. Κι αντι να σκεφτει να επιστρεψει γρηγορα να μαζεψει τα απλωμενα ρουχα, ηθελε να επιστρεψει για να προλαβει να δει τις αστραπες απο το μπαλκονι της κρεβατοκαμαρας.
21:00
Εκανε ενα ντουζακι, συμμαζεψε 2-3 ρουχα που ειχαν ξεμεινει εδω κι εκει και κατεβηκε να καθισει παλι στην αυλιτσα της. Επεστρεψε κι εκεινος. Λιγακι συννεφιασμενος απο τις σκεψεις των υποχρεωσεων. Μετα απο ενα δροσερο ποτακι χαλαρωσε και δειλα δειλα πατησανε παλι πανω στο κρυφο τους ονειρο. Κρυφα γελακια σε παρατολμες σκεψεις, μα τις πιστεψαν αυτη τη φορα.
00:00
Θυμαται την πρωτη φορα που τον ειχε δει γυμνο στο Πηλιο, σκεφτηκε οτι το σωμα του μοιαζει με αρχαιο ελληνικο αγαλμα. Ακομη αυτο σκεφτεται καποιες φορες.
Τελικα θα το βαψει αυτη την εβδομαδα το τραπεζακι
. Αυριο κιολας θα παει στον Δημητρη να αγορασει χρωμα.

ζημιες

Μια αναποδια με το αυτοκινητο και μας βρηκε η αρχη της νεας εβδομαδας στο δρομο. Πρεπει να ηταν γυρω στις 1:20 που φτασαμε σπιτι μας μετα απο αρκετη ωρα οδηγηση με χαμηλη ταχυτητα επειδη παθαμε λαστιχο. Ειχαμε καλη διαθεση ευτυχως και κουτσα κουτσα ηρθαμε χωρις άλλα προβληματα.
Τι υπεροχα πλασματα ειναι τα παιδια. Με εντυπωσιαζει και με τρομαζει το μεγεθος της αγαπης τους. Παρολο που δυο στιγμες μεσα στο Σαββατοκυριακο, ημουν πολυ αποτομη μαζι με την Ισμηνουλα, εκεινη δεν επαψε στιγμη να εχει αναγκη την αγκαλια μου και μεσα σε λιγα λεπτα να παιζει σαν να μην εχει συμβει τιποτα. Το βραδυ που επρεπε να την αποχωριστουμε ξανα, καθοταν ησυχη διπλα στη γιαγια της, με ενα σφιγμενο χαμογελο και μας εστελνε φιλια. Και φαινοταν η θλιψη στα ματακια της. Αλλα η γιαγια, της ειπε να μη στενοχωριεται, επειδη στενοχωριομαστε κι εμεις οταν την βλεπουμε λυπημενη. Κι εκεινη καταφερε και επνιξε το κλαμα της. Και ηθελα να της φωναξω απο το παραθυρο οτι μπορει να κλαψει, δεν θα στενοχωρηθω. Αλλα δεν το εκανα. Κι επνιξα κι εγω το κλαμα μου για να μην στενοχωρησω τον Δημητρη μου. Κι εκεινος με "μαλωσε" που συμπερηφερθηκα ετσι στην Ισμηνουλα. Πληγωθηκε κι εκεινος με την στενοχωρια της.
Εκει στην Απολλωνια που σταματησαμε για ενα τσιγαρο, ηθελα να σε αγκαλιασω με ανακουφιση για να βγει αυτο το ουφ για οσα περασαν. Δεν το εκανα ουτε αυτο. Επιστρεψαμε με λιγη κουραση και γελια μετα απο τοσες ωρες στο σπιτακι μας. Τελειωσε η εβδομαδα και μολις ξεκινησε μια καινουρια να διορθωσουμε τα λαθη. Ας ξεκινησουμε απο το χαλασμενο λαστιχο που ειναι κι ευκολο.

στην υγεια μας

Η αληθεια ειναι οτι οταν βλεπω την εκπομπη "στην υγεια μας" σχεδον παντα συγκινουμαι. Τα τραγουδια μπορουν να με γαληνεψουν και απο την μεγαλυτερη στενοχωρια. Και ο Σπ. Παπαδοπουλος κανει εξαιρετικη δουλεια, αρχικα για τους συνεργατες που επιλεγει. Δεν γνωριζω ποιος επιλεγει το θεμα της καθε εκπομπης και κανει την διαλογη των τραγουδιων. Ειναι ομως διαμαντια οι εκπομπες αυτες και εχω στειλει τα προσωπικα μου συγχαρητηρια για την ωραιοτερη και πιο καλοδουλεμμενη εκπομπη των τελευταιων χρονων της ελληνικης τηλεορασης. Το μονο που θα ηθελα ειναι να κραταει λιγακι περισσοτερο, οπως κρατουσε στην ΕΡΤ καποτε.
Και ειναι καποια ατομα που τους εμαθα απο την εκπομπη και τους νιωθω πολυ οικειους πλεον καθε που τους βλεπω. Εξαιρετικες φωνες. Ακης Δειξιμος, Γιωτα Νεγκα, Λενα Αλκαιου, Μαρια Σταφυλοπατη, Τζωρτζινα Καραχαλιου και τοσοι αλλοι.
Εκπομπες με ουσια, με γνωση, με εκτιμηση και σεβασμο σε ολους τους συνελεστες καθε κομματιου. Εκπομπες που ανα διαστηματα ξαναβαζω σε βιντεακια και τις απολαμβανω το ιδιο. Σημερα επελεξα να μου κανει παρεα η φωνη της Ελεωνορας Ζουγανελη με λιγακι Νατασσα Μποφιλιου




και μετα ισως λιγο Μαραβεγιας...



Αλλες φορες εχω επιλεξει Ασλανιδου-Ραλλια, αφιερωμα στον ελληνικο κινηματογραφο και πολλες αλλες εκπομπες.

Ποτε δεν καταφερα να κανω μια καλη λιστα τραγουδιων για το αυτοκινητο οταν ταξιδευω με το Δ και την μικρη. Οι νοτες μπερδευονται μεσα μου. Προσπαθω να κανω συμβατικες λιστες, να αρεσουν σε πολλους, να ειναι "κοινα αποδεκτες"....κι εκει το χανω. Στις δικες μου λιστες μετα την Edith Piaf εχει Χρονη Αηδονη και μετα της Zaz ξεκιναει Τσαλιγοπουλου και δινει πασα σε Παπακωνσταντινου, Τσανακλιδου και μετα επιστροφη σε Joan Baez, Alberto Cortez και Joe Dolan. Χατζιδακης, Lorrena McKennitt και Ασλανιδου. Ταξιδια, ματια κλειστα, βαθυες ανασες, βηματα σε ρυθμο. Καπως καπως καταφερνω να κανω δικα μου τα τραγουδια. Μια σχεση τοσο κλειστη που για να χωρεσει καποιος αναμεσα πρεπει να με χορεψει. Μια ολοκληρη ζωη τραγουδια. Ενα τραγουδι ντυνει ολες τις μεγαλες μου στιγμες.

Να βρεις χρονο. Βαλε τα βιντεακια που μοιραστηκα μαζι σου, κανε ενα ντουζακι, βαλε δροσερο αρωμα και ανετο ρουχο, φτιαξε κι ενα mojito ή κατι αλλο καλοκαιρινο και ταξιδεψε με κλειστα ματια πανω στις νοτες.
Enjoy

Βλεπουμε τα πραγματα οχι οπως ειναι, αλλά οπως ειμαστε

 Ο Δ ειναι Κωνσταντινουπολη, η μικρη μου πηγε στη γιαγια και στον παππου για μπανακια κι εγω εμεινα μονη εδω. Νιωθω πολυ τυχερη που εχω την πολυτελεια να μενω μονη καποιες στιγμες. Χθες βραδυ ηρθαν δυο φιλες σπιτι. Ξεχαστηκαμε με τη συζητηση κι εφυγαν 3 παρα. Κατα τις 6:30 με ξυπνησε ο ηχος της βροχης. Ειχα λιγο χρονο ακομη να κοιμηθω και γυρισα πλευρο. Νανουρισμα ο ηχος της βροχης. Σηκωθηκα 7 και 15, εκανα εναν διπλο ελληνικο καφε κι εκατσα στην αυλιτσα να χαζευω την βροχη. Εγινα παπακι οταν εβγαλα βολτα την Φλαππυ. Μεχρι αυτη την ωρα δεν εχει σταματησει να βρεχει (09: 48 π.μ.).

Βροχη, βροχη, βροχη.... καλοκαιρινη βροχη.
Πηρα μια μπουγατσα με τυρι απο τον Μπαμπη κι εκανα και φραπε με γαλα. Ετοιμη να ξεκινησω το δευτερο lecture απο το course "Social Psychology" που ξεκινησα χθες. Ειναι εντυπωσιακο ποσο επιβεβαιωνεται η φραση "Βλεπουμε τα πραγματα οχι οπως ειναι, αλλά οπως ειμαστε" και ποσο σπουδαιο ειναι να βλεπουμε την ιδια πραγματικοτητα με τον συντροφο μας.
Σ'αφηνω για να μορφωθω. Δες αν θελεις κι αυτο το βιντεακι με ενα τρικ. Νομιζω θα σ'αρεσει.




.......σαν να στερευει σιγα σιγα ο ουρανος

99 ημερες χωρις facebook...

Απο το πρωι φυσαει ενα αερακι που ακομη και η μακρυμανικη ζακετουλα φοριεται πολυ ευχαριστα. Ομορφο καλοκαιρι. Σημερα ειναι μια φορτωμενη μερα, περιμενω και περιοδο , νιωθω πρησμενη και νυσταζω και λιγακι. Εφτασα στο γραφειο, εκανα ενα ζεστο νες και ακολουθησα το καθημερινο μου μοτιβο. Ανοιγω πρωτα το blog μου, μετα ελεγχω τα mail και τελος το facebook. Δικτυωση. Κι εκει που χαζευα στο facebook, βλεπω αυτον τον τιτλο σε ενα αρθρο "99 days of freedom". Με προσκαλουν και με προκαλουν να απεχω απο το facebook για 99 ημερες. Δηλαδη 3 και κατι μηνες. Δηλαδη μια ολοκληρη εποχη!!
Εσενα ισως σου φαινεται απλο, αλλα εμενα μου πηρε ενα τεταρτο να το αποφασισω. Προσπαθουσα να σκεφτω που μου ειναι "αναγκαιο" το facebook. Η αδερφη μου, για παραδειγμα, δεν θα μπορουσε να το κανει. Προωθει διαρκως υιοθεσιες αδεσποτων ζωων και αυτα τα θεματα βρισκονται διαρκως σε εξελιξη. Δεν θα μπορουσε απλα να εξαφανιστει. Εγω ομως μπορω. Δεν εχω τετοιες υποχρεωσεις, ειναι επικουρικη η δραση μου και 3 μηνες  μπορω να παρω αδεια. Μια και δεν μπορω να παρω στη δουλεια, θα παρω απο το facebook. Χα, για γελια ή για κλαμματα ειναι η κατασταση;
Σημερα το βραδυ λοιπον, το φατσοβιβλιο μου θα κατεβασει διακοπτες για 99 ημερες. Θα ξαναμπω Οκτωβρη και ειμαι σχεδον βεβαιη οτι θα την απολαυσω αυτη την "αποχη". Κατι μου λεει, οτι καποια στιγμη μετα θα κανω μια γενικη αποχη για λιγο καιρο. Και μη φανταστεις κατι ασχημο. Πιστευω πολυ στην τεχνολογια και την θεωρω απαραιτητη στη ζωη μου. Μια αποχη ομως θα καταφερει να μου δειξει τα ορια που χρειαζομαι. Να ξεχωρισω την αναγκη απο την πολυτελεια, την χρηση απο την καταχρηση. Ενθουσιαστηκα με την ιδεα σου λεω.
Το μεσημερι θα με κερασω παγωτο μηχανης....μην πεις κουβεντα...το αποφασισα κι αυτο

μακροβουτια ...

Η Ισμηνη ειναι 4μιση χρονων, εχουμε 8 χρονια που μετακομισαμε εξω απο Θεσσαλονικη κι εγω ακομη συγκινουμαι οταν την βλεπω να παιζει με τα παιδακια στον πεζοδρομο εξω απο το σπιτι μας, αλλοτε να μαζευονται ποτε στην μια αυλιτσα και ποτε στην αλλη, να κανουν πηγαδακια, να παρεξηγουνται, να τα ξαναβρισκουν, να κανουν ποδηλατο και πατινι, να γινεται μεσα στην αμμο οταν τρεχει περα δωθε στο παρκο που ειναι λιγο παρακατω, να κανει ομαδες με τους φιλους της απο τον παιδικο και να μαζευει απο κουκουναρες και ξυλακια παγωτου, μεχρι πετρουλες και καλαμακια και ο μπαμπας της να ανησυχει μη βρει κανενα γυαλι μεσα σε ολη αυτη τη σαβουρα που μαζευουν με τα φιλαρακια της. Να παραπονιεται που την μαζεψαμε μεσα για μπανακι και υπνο επειδη αυριο εχει σχολειο και θα πρεπει να ξυπνησει νωρις. Δεν μπορω να θυμηθω τι εκανα εγω οταν ημουν 4μιση χρονων.
Καθομαστε οι δυο μας στο γραφειο μου αυτη τη στιγμη, ακουμε Joan Baez και μου ζωγραφιζει μεχρι να ερθει να την παρει ο μπαμπας της για να πανε σπιτι. Δεν ειναι τοσο βολικο να την εχω στη δουλεια, αλλα αν δεν εχω πολλα ραντεβου και αγχος, η αληθεια ειναι οτι μ'αρεσει να βρισκεται μαζι μου εδω. Την αλλη εβδομαδα ισως φυγει και η μικρη μου με τη γιαγια και τον παππου της για μπανακια και ρουφαω οσο περισσοτερο μπορω απο το αρωμα της τωρα. Φοραει ενα κοραλι-σομον σορτσακι, ενα μπλε σκουρο t-shirt και εχει δυο ατσαλες κοτσιδες στο πλαι. Την φωτογραφιζω νοητα για να την κρατησω κορνιζα στο μυαλο μου τις μερες που θα λειπει. 
Το καλοκαιρι τρυπωνει παντου πια. Στα πρωινα μας πιο χουζουρικα ξυπνηματα, στα μεσημερια μετα τον παιδικο που καθομαστε και τρωμε κρυο σαντουιτς στην "εστια", στις βολτες στην δανειστικη βιβλιοθηκη που εχει αρχισει (επιτελους) να μην επιλεγει τα χριστουγεννιατικα παραμυθια και στα βραδυα που απλωνεται στο κρεβατι της εξαντλημενη, μετα το ντουζακι, απο το παιχνιδι στην γειτονια. Σημαδια απο κουνουπια, απο ιδρωτηρια στο λαιμο και γρατσουνισμενα γονατα ειναι τα "μπιζου" που δεν αποχωριζεται. Το καλοκαιρι για τα παιδια δεν συγκρινεται με τις αλλες εποχες. Η ελευθερια που τους χαριζεται τοσο απλοχερα τωρα, η μεγαλη μερα και ο ηλιος, δεν εξαργυρωνονται ουτε με τα δωρα του Αγιου Βασιλη νομιζω.
Αντε Ισμηνακι μου βαθυα αναπνοη και ξεκινα τα μακροβουτια... εχει κι εγω καμια εβδομαδα που ξεκινησα

αναμονη

Μπηκαμε λιγακι σε ρυθμους καλοκαιριου κι ας ειμαστε εδω, στην ιδια καθημερινοτητα μας. Τα παιδια στον πεζοδρομο το βραδυ δεν μαζευονται ευκολα. Βαζουμε την μικρη για υπνο και εχει αρκετες μερες που ερχεται και ο Δ λιγακι πιο νωρις και πινουμε κανενα κρασακι ή μπυριτσα στην μικρη αυλιτσα.
Καποια νεα δεδομενα με κανουν να σκεφτομαι πολυ διαφορετικα. Προσπαθω να συγκεντρωθω στα ομορφα, τα καταφερνω και μετα νιωθω ενοχη μηπως υπερεβαλλα. Ξαναφευγει το μυαλο στα ομορφα. Προσπαθουμε να προσαρμοστουμε σε μια διαφορετικη καθημερινοτητα κι ενω ειναι λιγακι πιο κουραστικη, με γεμιζει αυτοπεποιθηση. Θα τα καταφερουμε. Μαζι θα τα καταφερουμε. Ετσι ειπαμε χθες. Εδω, εκει, παραπερα.
Μου κανει εντυπωση ποσο διαφορετικα ζει ο ανθρωπος σε διαφορετικες γωνιες του πλανητη. Τοσο εντυπωση, που στιγμες στιγμες τεινω να πιστεψω οτι ολα ειναι ενα ψεμα, περα απο τη δικη μου πραγματικοτητα. Δεν υπαρχουν οσα μου δειχνουν σε φωτογραφιες και σε βιντεακια.
Αυτη η αναμονη φετος το καλοκαιρι με εχει κυριευσει. Με πανικο στην αρχη, με ενα ειδος καταθλιψης μετα και τωρα, νιωθω αγωνια μην την αποχωριστω και δεν εχω κατι να αναμενω, οταν παρω απο παντου απαντησεις.
Οταν σου προσφερεται η προοπτικη μιας καλυτερης ζωης κι εσυ την εξεταζεις με καχυποψια πως λεγεσαι; Πρεπει να βρω ενα ονομα.