απογευμα Τριτης στη θαλασσα

Λιγο αγχος, πολυ ζεστη κι ενα μυαλο καζανι. Το αποφασισα πριν φυγω απο τη δουλεια. Πηρα την μικρη απο τον παιδικο το μεσημερι, εβγαλα τα σκυλια, περασαμε απο τα Jumbo να παρουμε μπρατσακια και κουβαδακι και φυγαμε για Ηρακλεια. Η ψυχολογια μου ηταν σε μια τρελλη ισορροπια. Ετοιμη για βουτια στο κενο και εξισου ετοιμη για ομορφιες. Ισορροπουσα προσεκτικα πανω στο σχοινι. Η μικρη σε ολη τη διαδρομη δεν σταματησε να μιλαει, να τραγουδαει, να παιζει. Ηταν ευτυχισμενη που πηγαιναμε στη θαλασσα κι εγω καποιες στιγμες ηθελα να της ζητησω να κανει ησυχια επειδη πονεσε το κεφαλι μου απο τις φωνες της. Τελικα δεν της το ειπα ομως. Αφησα να ξεχειλισει ευτυχια. Να ζησει αυτη την παιδικοτητα του, δεν με νοιαζει τι στραβα υπαρχουν στον κοσμο, εμενα στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη υπαρχει μονο η θαλασσα, η αμμος, τα μπρατσακια μου και το νεροπιστολο μου. Και ολα τα αλλα απλα εξαφανιστηκαν.

 Εφτα παρα κατι ημασταν εκει. Ξαπλωστρα μπροστα στο κυμα και η μικρη να μη βγαινει απο τη θαλασσα. Ο κοσμος λιγοστος στο μπαρακι που επιλεξαμε. Δεν ειμαι σε ηλικια για φασαριοζικες καταστασεις. Και να σκεφτεις οτι ειχα ενδοιασμους νωριτερα. "Που την τρεχω καθημερινη απογευμα την μικρη; Μηπως να πηγαινα για ενα καφε καπου με aircondition να παιξει η μικρη;" Δεν ξερω ποια παιδικα βιωματα με εχουν κανει τοσο ανασφαλη. Στιγμες σαν αυτη δεν εχω καμια εμπιστοσυνη σε μενα. Τι χαζομαρα. Ολο αυτο γιατι θα πηγαινα την μικρη μια καθημερινη Τριτης απογευμα στη θαλασσα. Λες και την πηρα για αναρριχιση στον Ολυμπο χωρις οδηγο.

Επιστρεψαμε τη ωρα που εδυε ο ηλιος. Την αγαπημενη μου ωρα, που παιρνει ενα ομορφο μπλε-μωβ ο ουρανος και αναβουν τα φωτα του δρομου. Καναμε μπανακι να φυγει απο πανω μας η αλμυρα και με μαλλια που μοσχομυριζαν σαμπουαν καθισαμε διπλα διπλα και διαβασαμε την τοσοδουλα. Ειχε παει πια δεκα παρα. Απο το πρωι στις 6 ισως να ηταν η πρωτη στιγμη που ενιωθα χαλαρωμενη. Ξεκουραστη, ανακουφισμενη και ασφαλης. Απλωσαμε το πλυντηριο που μας περιμενε και μετα, σε ενα πενταλεπτο, το Ισμηνελι μου ειχε αγκαλιασει σφιχτα τον Μορφεα και σεργιανιζε σε γειτονιες ονειρων.

Με το ζορι τσουλαει αυτη η εβδομαδα. Το νιωθεις κι εσυ; Εφυγαν τα ομορφα βραδια στην αυλιτσα. Ο μονομαχος απεναντι στην γυαλα μου κολυμπαει ζωηρα καθε πρωι. Να δεις που αυριο που θα γυρισει σπιτι του, θα του λειψω. Δεν γνωριζω καθολου απο ψυχολογια ψαριων. Αλλα αν μου μοιαζει λιγο, θα του λειψω. Ουτε γνωριζω αν προτιμαει να κολυμπαει εδω, απεναντι μου, ή σε καποια ανοιχτη θαλασσα με πολυχρωμα κοραλλια, σαν αυτα που προσπαθει να του χαρισει η ζωγραφια πισω απο την γυαλα του. Πολυ αυθαιρετα συνηθως σκεφτομαστε οτι θα ηταν καλυτερα στη θαλασσα. Αν μπορουσε να μας απαντησει....
Το δικο μας φυσικο περιβαλλον ποιο ειναι αραγε; Αυτο που ζουμε;