Ο αλυσοδεμενος ελεφαντας

"Οταν ημουν μικρος μου αρεσε πολυ το τσιρκο και στο τσιρκο μου αρεσαν πιο πολυ τα ζωα. Μου εκανε τρομερη εντυπωση ο ελεφαντας που, οπως εμαθα αργοτερα, ειναι το αγαπημενο ζωο ολων των παιδιων. Στην παρασταση, το θεορατο ζωο εκανε επιδειξη του τεραστιου βαρος του,του ογκου του και της δυναμης του... Ομως, μετα την παρασταση και λιγο προτου επιστρεψει στη σκηνη, ο ελεφαντας στεκοταν δεμενος συνεχως σ' ενα μικρο ξυλο μπηγμενο στο εδαφος. Μια αλυσιδα κρατουσε φυλακισμενα τα ποδια του.Ωστοσο, το ξυλο ηταν αληθινα μικροσκοπικο κι εμπαινε σε ελαχιστο βαθος μεσα στο εδαφος. Μολονοτι η αλυσιδα ηταν χοντρη και ισχυρη, μου φαινοταν ολοφανερο οτι ενα ζωο που μπορει να ξεριζωσει δεντρα με τη δυναμη του, θα μπορουσε ευκολα να λυθει και να φυγει.Το θεωρουσα αληθινο μυστηριο.Μα τι τον κραταει;Γιατι δεν το σκαει;Οταν ημουν πεντε ή εξι ετων πιστευα ακομα στην σοφια των μεγαλων. Ρωτησα καποιον δασκαλο, τον πατερα μου ή εναν θειο μου, για το μυστηριο του ελεφαντα. Καποιος μου εξηγησε οτι ο ελεφαντας δεν το εσκαζε γιατι ηταν δαμασμενος.Εκανα τοτε την προφανη ερωτηση: «Κι αφου ειναι δαμασμενος, γιατι τον αλυσοδενουν;»Δεν θυμαμαι να πηρα καποια ικανοποιητικη απαντηση. Με τον καιρο, ξεχασα το μυστηριο του ελεφαντα με το παλουκι και το θυμομουν μονο οταν βρισκομουν με καποιους που ειχαν αναρωτηθει καποτε πανω στο ιδιο θεμα.Πριν απο μερικα χρονια ανακαλυψα -ευτυχως για μενα-, οτι καποιος ειχε αρκετη σοφια ωστε να ανακαλυψει την απαντηση.Ο ελεφαντας του τσιρκου δεν το σκαει γιατι τον εδεναν σ' ενα παρομοιο παλουκι απο τοτε που ηταν πολυ, πολυ μικρος.Εκελισα τα ματια και φανταστηκα τον νεογεννητο ανυπερασπιστο ελεφαντα δεμενο στο παλουκι. Ειμαι βεβαιος οτι τοτε το ελεφαντακι ειχε σπρωξει, τραβηξει και ιδρωσει πασχιζοντας να λευτερωθει. Μα, παρ'ολες τις προσπαθειες του, δεν τα ειχε καταφερει, γιατι εκεινο το παλουκι ηταν πολυ γερο για τις δυναμεις του.Φανταστηκα οτι θα κοιμοταν εξαντλημενο και την επομενη μερα θα προσπαθουσε ξανα και την μεθεπομενη το ιδιο... Ωσπου, μια μερα, μια φριχτη μερα για την ιστορια του, το ζωο θα παραδεχοταν την αδυναμια του και θα υποτασσοταν στη μοιρα του.Αυτος ο πανισχυρος ελεφαντας που βλεπουμε στο τσιρκο δεν το σκαει γιατι νομιζει οτι δεν μπορει, ο δυστυχης. Η αναμνηση της αδυναμιας που ενιωσε λιγο μετα τη γεννηση του ειναι χαραγμενη στη μνημη του.Και το χειροτερο ειναι οτι ποτε δεν αμφισβητησε σοβαρα αυτη την αναμνηση.Ποτε μα ποτε δεν ξαναπροσπαθησε να δοκιμασει τις δυναμεις του... " 

"Να σου πω μια ιστορια"  -  Χορχε Μουκάι

ο Γιαννης

Ξεχασα να ρυθμισω το ξυπνητηρι χθες. Σηκωθηκα 7:30 κι ετρεχα σαν την παλαβη να προλαβω. Αφησα τη μικρη στο σχολειο και ηρθα στη δουλεια. Μια καλη κυρια μου εφερε αυγα απο τις κοτες της. Τα πηγα στη μαμα μου να τα κανει για το μεσημερι. Επιστροφη στο γραφειο.

Τηλεφωνο ο Γιαννης. Με καποιους συμφοιτητες ζησαμε τοσα πολλα σε εκεινη την ομορφη χωρα, που ακομη κι αν εχω μηνες να τους ακουσω, ειναι σαν να ημασταν μολις χθες μαζι. Ετσι ειναι ο Γιαννης για μενα. Μια ζεστη αγκαλια. Και ο ιδιος και η γυναικα του. Εξαιρετικοι φιλοι κι ας μην βρισκομαστε πλεον. Αυτους τους φοιτητικους δεσμους νομιζω μονο καποιος που σπουδασε μακρυα απο το σπιτι του μπορει να τους κατανοησει. Και ειδικα αν η φοιτητικη ζωη ηταν καπου στο εξωτερικο. Στην Ρουμανια ο χρονος κυλουσε αλλιως, η οπτικη γωνια διευρυνοταν μερα με τη μερα. Φυγαμε παιδια και επιστρεψαμε γυναικες και αντρες. Τον θυμαμαι με το μπλε μοντγκομερι που φορουσε τα πρωτα χρονια, σαν ηθοποιος απο τον κυκλο των χαμενων ποιητων εμοιαζε. Κι εκεινος με φωναζε "φουσκωτε" οταν φορουσα το εντονο κιτρινο φουσκωτο μπουφαν που ειχα αγορασει απο την Σιενα. Θυμαμαι τον Γιαννη να αγχωνεται περισσοτερο για το ιταλικο πρωταθλημα ποδοσφαιρου παρα για το μαθημα που διναμε σε 3 μερες. Μου εξηγουσε ολο ενθουσιασμο με πιο μετρό θα πηγαιναμε στο γηπεδο αν ημασταν στο Μιλανο. Λες και ηταν ολα πιθανα. Εγω στο "ονειρο" που φτιαχναμε, κατεβαινα λιγες στασεις πριν εκεινον για να παω για ψωνια. Θυμαμαι πως κοντευαν να ενωθουν τα φρυδια του, οταν του ετυχε μια δυσκολη στιγμη και δεν ηξερε πως να την αντιμετωπισει. Εγκλωβισμενος σε ενα σωμα αγοριου ενας αντρας. Θυμαμαι να πηγαινουμε χαραματα στο σπιτι του Λεωνιδα να τον ξυπνησουμε απο το ληθαργο μετα απο μια νυχτα κραιπαλης για να μη χασει την εξεταση. Ο καλος μου ο Γιαννης παντα νομιζε οτι ειμαι περισσοτερο διαβασμενη απο εκεινον και ηθελε να ειναι διπλα μου στις εξετασεις. Τον θυμαμαι ακομη, να ερχεται ξαφνικα στο σπιτι για καφε, να καθεται στην πολυθρονα με το κιτρινο σεντονι, να μου λεει οτι φτιαχνω καταπληκτικο καπουτσινο (απο φακελακια χαχα), να μου λεει εν ταχει τα νεα του και μεσα σε μιση ωρα να φευγει. Επισκεψη αστραπη για τα φοιτητικα δεδομενα που καναμε αρμενικες βιζιτες ο ενας στο σπιτι του αλλου. Θυμαμαι επισης που με επαιρνε μαζι του για να ψωνισει απο τα STEFANEL (παντα ντυμενος σαν απο ταινια) και καθομασταν πανω απο μια ωρα στο μαγαζι μεχρι να αποφασισει. Θυμαμαι που οταν μου εκλεψαν το αγαπημενο μου κινητο ο Γιαννης, η Πεννυ και δυο ακομη φιλοι μου αγορασαν το ιδιο για να μη στενοχωριεμαι. Ενα ακριβο κινητο. Ειδικα για φοιτητες με συγκεκριμενο οικονομικο πακετο καθε μηνα. Κι οταν η Πεννυ μου ζητησε να του εξομολογηθω τον ερωτα της, μετα απο 4 χρονια, επειδη ημασταν φιλοι, ποσο αβολα ενιωσα. Φοβομουν οτι δεν θα ενδιαφεροταν και δεν ηθελα να την πληγωσω. Που να ηξερα τι μας επιφυλασσει η ζωη. Η Πεννυ και ο Γιαννης, οι δυο φιλοι μου, ειναι πλεον παντρεμενοι με 2 υπεροχα παιδακια. Αυτο το ζευγαρι θα ηθελα πολυ να το παντρεψω εγω. Κριμα που οταν παντρευτηκαν δεν ημουν αρκετα αυτονομη ωστε να εχω το θαρρος να τους το προτεινω. Οι σχεσεις που καταφερα να χτισω στην Ρουμανια, ειναι μεγαλος θυσαυρος για μενα. Ανθρωποι που σηκωνουν το ακουστικο, μιλαμε μετα απο πολλους μηνες ισως κι ομως η σχεση παραμενει ζωντανη κι ενεργη. Τρεφεται με μυστικη τροφη καπου πολυ βαθυα μεσα μας. Θα μπορουσα να γραφω ωρες ολοκληρες για τον Γιαννη. Τοσες στιγμες ζησαμε μαζι. Κι αλλα τοσα για την Πεννυ. Και οταν τον ακουω να μου λεει "Εσυ να μην αγχωνεσαι, ολα θα πανε καλα" πριν κλεισει η γραμμη, χαμογελω και νιωθω τη ζεστασια της αγαπης του. Αληθινα τους αγαπω αυτους τους δυο ανθρωπους. Εντελως τους αγαπω. Θυμαμαι τη φιλη μου την Μαρια, που μου ειχε πει οτι της αρεσει  ο τροπος που εκφραζομαι για τους φιλους μου. Η δυναμια που τους εχω. Μα με τετοιους φιλους, δεν εχω αλλη επιλογη :)

Ο ηλιος εξω απο το παραθυρο με αποσυντονιζει. Η τηλεοραση συνεχιζει να μην εχει τιποτα τιποτα τιποτα ενδιαφερον κι εγω εξακολουθω να κρυβομαι στα βιβλια μου. Εβαλα κι ενα πλυντηριο χθες. Δεν εχω καθολου διαθεση για δουλειες. Κοντευα να μην εχω αλλα ρουχα καθαρα για την μικρη.
Χαζευω φθινοπωρινες φωτογραφιες και ριχνω κλεφτες ματιες στο βιβλιο μου στα διαλειμματα απο τη δουλεια. Δεν εχω σκεφτει τι να κανω το απογευμα κι εμενα μου αρεσει να προγραμματιζω. Διχως προγραμμα νιωθω οτι δεν εχω χρονο να ειμαι αυθορμητη.
Περασε σχεδον μια εβδομαδα χωρις τον Δ. Ενταξει, δεν εχεις παραπονο, καθολου δεν σου γκρινιαξα. Και ειχα και καθε λογο με τετοιο ηλιο εξω και τετοιες θερμοκρασιες, πρεπει να μου το αναγνωρισεις. Αλλά...κυρια.

Τωρα θα σου εγραφα και την ιστορια με τον ελεφαντα απο το βιβλιο του Μπουκαι, αλλα θα γινει τεραστια η αναρτηση και φοβαμαι μην κουραστεις και δεν διαβασεις για τον ελεφαντα. Και θελω να διαβασεις εκεινη την ιστορια. Ειναι πολυ σημαντικη. Αλλη φορα λοιπον. Θα επιστρεψω να μοιραστω μαζι σου γνωση :) Παιρνω τα ματια μου λοιπον και παω να τα βουτηξω σε e-εικονες e-φθινοπωρου. Εις αναμονην ....

αδειαζω

Εκανα τον πρωτο ζεστο καφε στο γραφειο. Εκεινος λειπει στο Παρισι κι εγω δεν λεω να συνηθισω με τιποτα οτι μπορουμε να ζουμε τοσο μακρυα ο ενας απο τον αλλο. Πολλα χρονια συνηθειας βλεπεις.
Τριγυρναω σε μπλογκς φιλων, διαβαζω τοσο ωραιες αναρτησεις και οταν παω να σχολιασω...κενο. Δεν εχω τι να γραψω. Λες κι εχει κανει καποιος μια τρυπα πισω απο το κρανιο, κατω απο την παρεγκεφαλιδα και δραπετευσαν οι λεξεις. Με το ζορι ψαρευω καποιες και δημιουργω προτασεις. Και μου αρεσει να αφηνω σχολια σε αναρτησεις που μου κανουν κλικ. Μου αρεσει και να απανταω σε σχολια. Καποτε, στην παλια μπλογκογειτονια, τα σχολια ειχαν συχνα μεγαλυτερη αξια απο τις αναρτησεις. Αναπτυσσαμε ολοκληρες συζητησεις στα σχολια. Τωρα συνηθιζουν να μην απαντανε στα περισσοτερα μπλογκ. Και φυσικα δεν το θεωρω κακο. Μονο να, επειδη εχω ζησει το "αλλιως" ξερω οτι χανεται η μιση μαγεια του blogging ετσι. Δενεσαι αλλιως οταν γινεται διαλογος. Διαφορετικα μενει ξεκρεμαστη η μοιρασια. Οπως το απολαμβανει ο καθενας θα μου πεις. Και θα εχεις και εντελως δικιο.
Σημερα αφησα κατω τα μαλλια μου. Χωρις ιχνος μακιγιαζ καταφερα να κλεψω 2-3 "στις ομορφιες σου εισαι σημερα". Ειχα ξεχασει κι εγω πως ημουν με τα μαλλια κατω. Ουτε να στεγνωσουν δεν τα αφηνα ολο το καλοκαιρι. Μου αρεσουν τα μακρυα λιτα μαλλια. Και τωρα πλεον που ειναι ομοιομορφο το φυσικο μου χρωμα κι εφυγε εντελως η παλια βαφη, μ'αρεσουν ακομη περισσοτερο.
Περασε η ωρα. Θα κοιμηθει νωρις η μικρη κι εγω θα δω τις "επιθυμιες" μου στις δεκα.
Αδειασε το μυαλο απο λεξεις για αλλη μια φορα.
Σε καληνυχτω. Δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω. Εντελως τιποτα.

ο Σεπτεμβρης

Ο δικος μου ο Σεπτεμβρης εχει συννεφα και βροχες. Αυτον εδω που περναει εξω απο τα παραθυρα μου ουτε καλημερα δεν θελω να του πω. Μονο πολυ πρωι του χαμογελαω που εχει δροσια. Σημερα γεμισαν οι δρομοι μαμαδες και μπαμπαδες με παιδια για τον αγιασμο. Του χρονου τετοια μερα θα ειμαι κι εγω μια απο αυτους μα φετος δεν εχω καμια διαθεση να συμμετεχω σ'αυτη τη φασαρια. Σε λιγες μερες φευγει ο Δ μου για Παρισι και θα επαναπροσδιοριζομαι παλι για δυο εβδομαδες.
Εχω κολλησει και βλεπω τη σειρα "επιθυμιες" τελευταια. Σε κατι τετοιες φασεις βουταω για τα καλα και απορροφαει την σκεψη μου το σεναριο ολη την ημερα. Ξεκινησα και διαιτα χθες. Βαρεθηκα να ειμαι ετσι. Βαρεθηκα να μην βρισκω δικαιολογια που αφεθηκα στην καταντια αυτη των κιλων. Ουτε η εγκυμοσυνη δεν φταιει, ουτε η διακοπη του τσιγαρου πιο πριν. Η ψυχολογια ευθυνεται παντα. Κι αν εγω δεν προσεξα να με στηριξω, δεν μου φταιει κανεις.
Το φθινοπωρο ομως με περιποιειται παντα καταλληλα. Στρωνει ολα αυτα τα χρυσοκοκκινα καφε χαλια να περπατω τα ονειρα μου. Ειναι και το βιβλιο μου που με κανει να τα βλεπω ολα λιγακι αλλιως. Μερικες φορες σκεφτομαι οτι ολα ειναι τοσο απλα οσο τα δειχνουν τα σηριαλ. Εμεις εχουμε μια ταση να περιπλεκουμε τις καταστασεις. Κρυβοματσε πισω απο λεξεις κι ερμηνειες ενω παντα γνωριζουμε καλα τι πρεπει να κανουμε και πότε. Μια μυστικη ακριβοδικαιη ζυγαρια εντος μας, οπως λεει και η καλη μου Μαρω, ειναι παντα τοσο συνεπης και ξεκαθαρη στο ζυγι.
Θα κλεισω τα ματια και την μυτη μεχρι την Κυριακη μακροβουτι, που λενε θα πεσει λιγακι η θερμοκρασια. Θα εχει φυγει και ο Δ και θα εχω τουλαχιστον τον καιρο με το μερος μου.


Ε να, κατι τετοια κανει και τον λατρευω. Μια μπορα μολις δυο λεπτων μου ψυθιρισε...."μη σε νοιαζει, ο Σεπτεμβρης ειναι εδω..."

Οι διακοπες μας, η επιστροφη κι ενα ονειρο...

Καναμε τα μπανακια μας, απολαυσαμε και τις 2 υπεροχες μπορες, ανεβηκαμε σε παιχνιδια παπακια, υποβρυχια και διαστημοπλοια, φαγαμε σουβλακια και λουκουμαδες, ειδαμε στο τηλεσκοπιο του μπαμπα μας το φεγγαρι, τον κρονο, τον Μ39, τον Μ117 και αλλους αστερισμους και ηπιαμε κι ενα απρογραμματιστο καφεδακι στην φιλη μου στην Καβαλα, στο μαγικο μπαλκονι της. Μα πανω απο ολα απολαυσαμε την ησυχια και ο ενας τον αλλον. Και το πρωι στην θαλασσα και τα βραδια στον οικισμο μας. Δεν θα παψω ποτε να ισχυριζομαι οτι αυτη η εποχη ειναι η καλυτερη για διακοπες.
Μονο μια εβδομαδα λειψαμε φετος, αλλα ηταν ακριβως οπως την ηθελα.

Η επιστροφη ηταν το ιδιο απολαυστικη. Γυρισαμε Κυριακη μεσημερι κι ετσι προλαβαμε να ξεκουραστουμε και το βραδυ να βγουμε στον πεζοδρομο εξω απο το σπιτι, να παιξουμε με του φιλους γειτονες, που ειχαμε να βρεθουμε ολοι μαζι τοσο καιρο, επειδη μια ελειπε ο ενας διακοπες και μια ο αλλος. Μαζευονται καμια 25αρια παιδακια και παιζουν ολα μαζι. Τα απολαμβανω πολυ. Μεγαλωσε και η δικη μας και ειναι λιγακι πιο αυτονομη πια. Στηνουν παιχνιδια με την φαντασια τους. Χθες εστησαν ενα βενζιναδικο-πλυντηριο-συνεργειο. Με καλαμακια και χαρτοπετσετες βαζουν βενζινη στα ποδηλατα, τα πλενουν, τα κολλουν αυτοκολλητα (στη φαντασια τους) και τους αλλαζουν μηχανες κανοντας τα να τρεχουν πιο γρηγορα :) Οταν νυχτωσε εβγαλε ο μπαμπας μας το τηλεσκοπιο στον πεζοδρομο και στηθηκαν παιδια και μεγαλοι στη σειρα να θαυμασουμε τον κρονο που θα ειναι ορατος για λιγες ακομη βραδιες.




  Σε ενα μηνα θα κανουμε παρτυ για την μικρη και αν δεν εχει καλο καιρο να ειμαστε εξω στον πεζοδρομο, δεν ξερω που θα τα χωρεσω ολα αυτα τα παιδια στο σπιτι!! Μαζευονται καμια 45 παιδακια. Χωρια οι γονεις τους!! Ουφ! Παλι καλα που αδερφη μου τρελλαινεται γι'αυτα και ηδη εχει αρχισει να στηνει το σκηνικο στο μυαλο της. Αρχιστε ολοι μαζι τα βουντου για να εχει καλο καιρο στις 5 Οκτωβρη, να κανουμε το παρτυ μας εξω :) Φυσικα και θα υπαρξουν φωτογραφιες. Θα ειναι υπερπαραγωγη και θα θελω οπωσδηποτε να δειξω τι καταφεραμε. Ευπροσδεκτα και sites με ιδεες για παιδικα παρτυ.

Στη δουλεια αρχισα απο σημερα κανονικα. Ηρεμη μερα η σημερινη. Ακομη ψαχνουμε τους ρυθμους μας. Την μικρη θα τη στειλω απο την Πεμπτη στον παιδικο. Και απο την αλλη εβδομαδα που θα ξεκινησει και το δημοτικο απεναντι απο τη δουλεια μου, ολα θα μυριζουν εντονα φθινοπρωρο. Ηδη το πρωι εχει αρκετη δροσια και απολαμβανω πολυ τις βολτες με την Φλαππυ. Η μικρη μου τα απογευματα βλεπει Χάιντι και με ρωταει ποτε θα χιονισει, οπως στις Αλπεις που ζει η Χάιντι με τον παππου της. Εχουμε κι ενα μικρο κιτρινο πουλακι που του μαθαινουμε να πεταξει οπως η Χάιντι και προσπαθουμε να μαθουμε να σφυριζουμε και σαν βοσκος για να ερχεται η ασπρουλα (το κατσικακι της Χάιντι). Ειναι απιστευτο ποσο μου φαινεται οτι μεγαλωσε το Ισμηνελι μας μεσα σε ενα μονο καλοκαιρι.

Επιστροφη λοιπον. Μαζι με τον λατρεμενο μου Σεπτεμβρη, με τα πρωτοβροχια, με τη πρωινη δροσια, τα πρωτα μακρυμανικα το βραδυ στον κηπακο μας. Επιστρεψαμε γεματοι ονειρα και καλη διαθεση. Τωρα αρχιζει η νεα χρονια για πολλους απο εμας. Ειδικα για οσους εχουν παιδια. Αν και μενα, θυμαμαι να μου αρεσε ανεκαθεν να νιωθω τον Σεπτεμβρη ως αφετηρια. Ισως να μου εμεινε απο τα δικα μου παιδικα χρονια. Καλο φθινοπωρο σε ολους σας. Καπου εδω γυρω θα ειμαι για αλλη μια χρονια. Με τις ευτυχιες και τις ανησυχιες μου.

HAPPY SEPTEMBER ALL OF YOU !!