ατσαλες σκεψεις

Σκεφτομαι ποσα μπορω να κανω και δεν κανω. Και προσπαθω να σκεφτω ποσα κανω για να ισοζυγισω τις ανασφαλειες μου.
Μεθαυριο θα βγουμε εξω με τις φιλες μου. Μια διαφορετικη εξοδο. Οχι οπως συνηθως σε ταβερνουλα για κρασοκατανυξη. Θα παμε σε ενα τζαζ μπαρακι στο κεντρο. Μου θυμιζει λιγακι τις νεανικες μας εξοδους. Δροσερα ποτα, το αερακι του Θερμαικου, ωραια μουσικουλα.

Πριν λιγο μου εβαλε ιδεες για το ανοιχτο πανεπιστημιο μια πελατισσα μου. Λες; Ξανα στα βιβλια; Δεν ειναι ασχημη ιδεα!
Σημερα διαβασα και για τα καφε της επιδιορθωσης. Πας για καφε με τη χαλασμενη συσκευη-ρουχο-επιπλακι κι εκει υπαρχουν καποιοι "ειδικοι" που αναλαμβανουν την επισκευη τους ενω εσυ πινεις καφεδακι. Τι ομορφες ιδεες. Τι ωραιο που υπαρχουν ανθρωποι με θαρρος και οραμα και διαβαζουμε τετοιες προσπαθειες!

Απεναντι μου νοικιαζεται ενα καταστημα, σε κεντρικο σημειο της επαρχιακης μας κοινοτητας και μενει αδειο ποσο καιρο τωρα. Και το μονο που εχω ακουσει να ανοιγει και να κλεινει εδω στη γειτονια μου ειναι, φαγαδικο. Γιατι δεν εχει εμπνευση ο κοσμος σκεφτομαι; Γιατι εχουμε ξεμεινει απο ιδεες; Μονο στο φαγητο επενδυουμε. Και να δεις οτι υπαρχουν ιδεες που δεν χρειαζονται μεγαλο κεφαλαιο, αλλά χρειαζονται τολμη. Και απο δαυτη που να βρεις;

Διαβασα και αυτο το αρθρο, "ενας χρονος χωρις ιντερνετ". Μια ερευνα για το ποσο αληθινα αποξενωνει το ιντερνετ. Τελικα οχι οσο νομιζουμε. Εντυπωσιακα τα συμπερασματα του. Αν και αναμενομενα αν το καλοσκεφτεις.

Σε λιγακι τελειωνει κι αυτη η μερα. Θα μου αρεσε να την κλεισω σε ενα ωραιο μπαλκονι με θεα κι ενα λευκο παγωμενο ποτηρι κρασι. Με ανεμελες σκεψεις για ταξιδια και παραλληλες ζωες. Με απαλη μουσικουλα και χαλασμενα ρολογια. Με θυμωνει κατι τετοιες μερες η πραγματικοτητα. Δεν μπορω να την καταπιω. Μου θυμωνω που δεν κανω τιποτα να αλλαξω οσα δεν μου αρεσουν.
Καπως ειναι η διαθεση μου σημερα. Μια αισιοδοξια που βουλιαζει και ολο καταφερνει να επιπλευσει. Ειναι μερες σαν αυτη που σκαει η φουσκα που ζω και με μουτζουρωνει ατσαλα η πραγματικοτητα.

Μου αρεσει να εχω κατι να περιμενω. Κι ενω ψαχνω κατι στο αυριο να με δελεασει, βρισκω μονο στην εξοδο της Παρασκευης. Και η Πεμπτη; Ετσι αχρωμα θα φυγει; Θα το αλλαξω αυτο. Κατι θα σκεφτω γι'αυριο και θα παρω τα πινελα μου.

Ατσαλα σκεφτομαι παλι. Σ'αφηνω. Σε λιγακι θα χαθω στα παραμυθακια της Ισμηνης. Στο δασος με τις πεταλουδες, στην φαλαινα που γελουσε, σε μια καρδια γεματη αγαπη, σε μια βολτα στο φεγγαρι, στο μαγικο ροπαλο.... Ξανα και ξανα τα ιδια παραμυθακια. Μεχρι να τα πιστεψουμε :)

Δευτερα

Καποιες φορες νιωθω τον χρονο στις τσεπες μου σαν ψιχουλα. Τον πεταω πισω σαν τον κοντορεβυθουλη, να κοιταξω να θυμηθω οτι εζησα. Κι οταν γυρναω το κεφαλι, τον εχουν φαει ευτυχως τα πουλια. Και μενω να αναρωτιεμαι αν εζησα. Τι περισσοτερες φορες εχω να θυμαμαι χαμογελα, άλλες φορες πονο. Και τα δυο, αποδεικτικα ζωης. Κλεινω τις αναμνησεις σε τρυπια συρταρια να σκορπουν οι ασημαντες μεσα απο τις τρυπουλες, να εχω παντα χωρο για νεες. Και να δεις τι ομορφες σκαλωνουν και μενουν. Κατι λαμπρα χαμογελα, κατι φωτειναι ματια, κατι αγγιγματα φευγαλεα.
Εφτασα σε αλλη μια Δευτερα. Καινουρια αρχη. Εχω ολη την εβδομαδα μπροστα μου για σχεδια και υποχρεωσεις. Η αρρωστια ξεφτισε. Με εφτυσε πισω στη ζωη και μου ψιθυρισε "κολυμπα!". Το Σαββατο εκανα σουπα αρακα βελουτε με ανθοτυρο, κρεμμυδακια και ξισμα λεμονιου. (απο το περιοδικο "ετσι απλα" Ιουνιου) Πανευκολη και φαινεται τοσο γκουρμε. Το Σαββατοκυριακο θα βγουμε γυναικοπαρεα καπου παραλιακα να καλωσορισουμε το καλοκαιρακι. Η Ισμηνη το πρωι βιαζοταν να παει σχολειο κι εγω να ερθω στο γραφειο. Εχω ανοιχτο το παραθυρο κι ακουω τα πουλια και την καθημερινη βαβουρα του χωριου μας. Θυμαμαι εικονες απο το Σαββατοκυριακο. Το ποσο πρασινο εχω την τυχη να εχω διπλα μου και ολο σκεφτομαι ποτε θα παω για περπατημα με την μικρη σε εκεινο το μονοπατακι περα απο τις κουνιες.
Τραβαω το νημα να φτασω στο επομενο Σ-Κ. Αργα αργα. Βρισκοντας χωρο και χρονο για την καθε μερα να απλωθει, σαν ενα σεντονι λαχταριστο τραχανα στο μεταλλικο κρεβατι του χωριου. Η πρωινη δροσια, στις 7 παρα, που ολα ειναι ησυχα και μονο εγω και η Φλαππυ φαινομαστε στο τοπιο, ειναι η ωραιοτερη καλημερα.
Μια ρουφιξια καφε ακομη και ειμαι ετοιμη...

ταξιδευοντα ξανα

Ωραια, περασε κι αυτο. Σημερα ειμαι σχεδον σαν να μην σερνομουν τοσες μερες.
Εφτιαξα εναν φραπε που εχω να πιω απο την προηγουμενη Παρασκευη κι ενω το προγραμμα μου ειναι γεματο ραντεβου νιωθω μεγαλη ευχαριστηση που επιτελους ΜΠΟΡΩ να δουλεψω. Χωρις να νιωθω οτι θα πεσω κατω, χωρις να τρεμουν τα χερια και τα ποδια μου και χωρις να φοβαμαι οτι δεν μπορω να μιλησω καθαρα και να κοιταξω τον πελατη σταθερα στα ματια απο τις ζαλαδες που ειχα. Ολα καλα λοιπον. Με εμενα. Κολλησα τον μπαμπα μου και τωρα περναει εκεινος τις ιδιες δυσκολες ωρες. Κι αν εμενα μου κακοφανηκε τοσο στα 36 μου, στα 60+  ειναι ακομη χειροτερα τα πραγματα.

Η διαθεση ταξιδιαρικη. Σε καθε κενο απο τη δουλεια, μπαινω στο Google maps και τοποθετω το κιτρινο ανθρωπακι σε διαφορες επαρχιακες πολεις ανα τον κοσμο. Και σε δευτερολεπτα "βρισκομαι" στο σημειο που επελεξα, να "περπαταω" και να χαζευω τριγυρω σε καποια επαρχιακη πολη που βρισκεται χιλομετρα μακρυα. Ειναι απιθανο ποσο με μαγευει ολη αυτη η διαδικασια. Ειναι τοσο ομορφο να βλεπεις σχεδον παντου ανα τον κοσμο, μονοκατοικιες, σχεδον ομοιες μεταξυ τους συνηθως, με ενα μικρο γκαραζ και απαραιτητα μπροστα τουλαχιστον 3-4 μετρα πρασινο και μπροστα πεζοδρομιο. Παντου πεζοδρομια! Κριμα που για την Ελλαδα δεν εχει ακομη αυτη την επιλογη να μπορω να "περπατησω" σε διαφορα μερη της. Εχει μονο σε φωτογραφιες να δεις πολλα μερη. Σημερα κανω βολτες στην Δανια.

Η Ευρωπη με ταξιδευει παντα. Δεν θα αφηνα με τιποτα ενα ταξιδι στην Ευρωπη για να επισκεφτω κατι τροπικο, που επιλεγουν συνηθως. Και ολοι μου λενε οτι ειναι σπανιο να ειμαι γεννημενη Αυγουστο και να επιλεγω τον βορρα, το βουνο, το κρυο. Μηπως το οτι γεννηθηκα τελη του μηνα, τοτε που πιανουν τα πρωτα δροσερα βοριαδακια, παιζει ρολο;
Πλησιαζει το καλοκαιρακι. Διακοπες δεν προβλεπονται. Η Ισμηνουλα θα κανει τα μπανια της με τη γιαγια και τον παππου και αυτο με ανακουφιζει. Το παραθαλασσιο σπιτι των πεθερικων μου ειναι ιδανικο για παραμυθενιες διακοπες για ενα παιδι. Εγω προσποιουμαι οτι δεν υπαρχει κριση και χαζευω ενοικιαζομενα διαμερισματα μπροστα στο κυμα, με μικρη αυλη και κουνιες για τα παιδια. Ποδηλαταδες με την Ισμηνη και λιωμενα παγωτα να κολλανε στα χερια.
Μεσημεριασε. Οι κουνιες εξω απο το παραθυρο του γραφειου μου αδειασαν.

Λεω να κανω ενα διαλειμμα να φαω τα μακαρονια μου. Μετα λεω να "παω" μια βολτα Παρισι. Το Παρισι ειναι παντα μια υπεροχη ιδεα , οπως ειπε και η Audrey Hepburn

Αυριο εχω ραντενβου με την Αννα μου. Θα της πως ποσο μικρη ενιωσα με την αρρωστια. Ποσο με τρομαξε η ιδεα να ημουν μονη. Και κατι αλλο μυστικο. Μ'αρεσει να της λεω μυστικα. Μου λεει κι εκεινη τις δικες της μαγικες λεξουλες. Να μην ξεχασω να της πω να ταξιδεψει και με τον τροπο που ταξιεδευω εγω. Θα το διαβασει εδω, αν ξεχασω. Να , για κατι τετοια μικρα χαζα το απολαμβανω τοσο το blog.
Σ'αφηνω, πεινασα. Εχω να παρω και 2 ανασες μεσα απο ενα μπουκαλακι μεχρι να μπορω να μην βηχω και να το πεταξω. Δεν μ'αρεσει η ιδεα να αναπνεω φαρμακα. Αλλα προσπαθω να ειμαι χαρουμενη που καποιος το ανακαλυψε και με βοηθαει να γινω καλα.

Πολλα ειπα
Γεια. Ενα ομορφο μεσημερι να εχεις.

ομορφες σκεψεις

Παλι Δευτερα. Ξερεις πια οτι εμενα μου αρεσουν οι Δευτερες. Μα σημερα θα θελα να ημουν σπιτι μου. Περασα ενα εξουθενωτικο Σαββατοκυριακο με πυρετο που εφτασε ως και το 39.8 και δεν ελεγε να κατεβει. Ολο το Σαββατο ο Δ φροντιζε την μικρη, πηγε για ψωνια, ανελαβε την Φλαππυ και νταντευε κι εμενα με κομπρεσες κτλ. Και ολα αυτα με 2 ωρες υπνο επειδη ειχε ξενυχτησει στη δουλεια. Την Κυριακη δουλευε και περασα ολη την ημερα στην μαμα μου απο το κρεβατι στον καναπε και τουμπαλιν. Ολη αυτη η ομορφια μαζι με περιοδο που μου ηρθε την Παρασκευη κι ενα μικρο βηχαλακι που κατελληξε αρκετα κουραστικο και μαλλον θα παω να με ακροαστουν μηπως χρειαστω κανενα σιροπακι κι εγω σαν την Ισμηνη. Υπεθεσες ποιος ειναι ο υποπτος που μου κολλησε την ιωσουλα;
Και σκεφτομουν....ν δεν με επιανε Σαββατοκυριακο ολο αυτο, αλλά καθημερινη που δουλευει ο Δ. Κι αν η μαμα μου δεν έμενε απεναντι μας ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ;;;;; Νομιζω οτι θα ηταν αδυνατο να φροντισω την Ισμηνη και την Φλαππυ. Μηπως στην αναγκη εβρισκα τη δυναμη;; Κανεις δεν ξερει και δεν θα μαθουμε γιατι ειμαι πολυ τυχερο κοριτσι κι εχω ολη αυτη τη βοηθεια.

Σημερα το μεσημερι ξαπλωσα στο κρεβατι των γονιων μου και η μαμα μου ανοιξε τις κουρτινες για να χαζευω εξω οταν ανοιγω τα ματια μου, ειπε. Πολυ ωραια η ιδεα της. Αυτες τις μερες εκανα ανησυχο υπνο με τον πυρετο και σημερα κοιμηθηκα ελαχιστα το μεσημερι. Δεν μπορω αλλο να ειμαι ξαπλωμενη μα και οταν σηκωνομαι νιωθω κουρασμενη. Ανοιγα λοιπον τα ματια μου και χαιρομουν πολυ την ομορφη θέα. Καποιος ισως να προσεχε τα ασπρα καγκελα εξω απο το παραθυρο. Εμενα δεν με ενοχλησαν, εβλεπα τα πρασινα φυλλα απο τα δεντρα, τα λουλουδια, τον γαλαζιο ουρανο.

Σκεφτομαι οτι οι γονεις μου ηρθαν καπως "ξαφνικα" εδω, σ'αυτο το σπιτι. Απο ενα ωραιο διαμεριμσα 140 τετραγωνικων βρεθηκαν στον ισογειο οροφο μιας μεζονετας. Το "καινουριο" σπιτι ειναι δεν ειναι 60 τετραγωνικα. Κι ομως το εφτιαξε κουκλιστικο. Ολα τακτοποιημενα οπως παντα και ολα πρακτικα και ομορφα. Οταν σηκωθηκα να φαω την κοτοσουπιτσα μου χαζευα την μικρη αυλιτσα μπροστα. Απο την ανοιξη μεχρι το φθινοπωρο η πορτα ειναι μονιμα ανοιχτη μεχρι να νυχτωσει. Μια σιτα μονο κλεινει μπροστα. Οπως παλια στα χωρια. Σημερα δεν γινεται ουτε στα χωρια, λενε, αυτο. Κι ομως γινεται. Στο δικο μας χωριο γινεται. Εχουν και τα σκυλια και δεν νομιζω οτι εχουν να φοβουνται κατι οι δικοι μου. Στριμωχτηκαν λιγακι οι γονεις μου στα λιγα τετραγωνικα λοιπον, απομακρυνθηκε και ο μπαμπας μου απο την παλιπαρεα του στην παλια γειτονια αλλά τελικα νομιζω τους αρεσε η αλλαγη. Η επαφη με την φυση που εχουν εδω. Το πως απολαμβανουν τα καφεδακια τους στην αυλη τον μισο χρονο που εχει καλο καιρο δεν λεγεται. Εξαλλου η παλια μας γειτονια απεχει μονο 10 λεπτακια με το αυτοκινητο. Ολα βολευτηκαν λοιπον.

Κριμα που δεν εβγαλα καμια φωτογραφια το μεσημερι να σου δειξω. Θα ηθελα να κλεισω ετσι. Με τις ομορφες σκεψεις που εκανα οση ωρα ημουν εκει. Ακουγα την μαμα μου να μιλαει τοσο γλυκα στα σκυλια οσο λαγοκοιμομουν, σαν να ειναι παιδια της. Ο μπαμπας μου ηρθε και ξαπλωσε διπλα μου οταν επεστρεψε και με επιασε στο κουτελο σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα. Σαν να μην ειμαι 36 αλλα 6 χρονων παιδακι.

Φευγω. Αυριο εκλεισα ραντεβου και στον γιατρο. Παω να "ξεκουραστω" παλι. Κανε μια ευχη να κοιμηθω ξεκουραστα το βραδυ ναι; Κι απο μενα, ο,τι θες ;)

Λιποθυμησε η μικρη μου...

Ειχε δυο χρονια να το παθει και ημουν κι εγω απροετοιμαστη. Χοροπηδουσε γεματη χαρα στο ποδηλαταδικο. Περιμεναμε να παραλαβουμε το ποδηλατο του νονου μας. Καποια στιγμη την βλεπω που στραβοπαταει το ποδαρακι της και γουρλωσε τα ματακια απο φοβο, επειδη ηταν πανω σε μια αποτομη κατηφοριτσα (σαν αυτες που οδηγουν σε υπογεια παρκινγκ). Παω κοντα της να την πιασω. Προλαβαινει ακουμπαει τα χερακια της κατω και ισορροπει. Δεν επεσε. Την παιρνω αγκαλια να την καθησυχασω που φοβηθηκε. Βλεπω ενα τραπεζακι εκει διπλα. Παω να την βαλω να καθισει εκει πανω για να την παρηγορησω. Παραλιγο να μου επεφτε. Εκει καταλαβα οτι ειχε λυποθυμησει! Την πηρα στα χερια κι αν ανεβηκα την ανηφοριτσα προσπαθωντας να βγω προς τα εξω να παρει λιγακι αερα. Ειχε πολυ ζεστη κατω που περιμεναμε να παραλαουμε το ποδηλατο. Ειχε μισανοιχτα τα ματακια της και το στοματακι της ηταν μελανιασμενο. Ευτυχως ειχαμε προηγουμενο ιστορικο και γνωριζα οτι θα συνελθει σε λιγα δευτερολεπτα. Κι ετσι εγινε. Συνηλθε και δεν θυμοταν το περιστατικο. Ενιωθε μονο λιγακι κουρασμενη. Επιστρεψαμε σπιτι, διαβασαμε παραμυθακια και κοιμηθηκε.
Την πρωτη φορα που ειχε συμβει δεν ηταν ουτε εναμιση χρονων η μικρη.  Εγινε μετα απο εντονο κλαμα, οταν προσπαθουσε να την ντυσει η πεθερα μου στην αλλαξιερα, μετα απο το βραδινο μπανακι της. Μελανιασαν τα χειλακια της, που τα ειχε διαπλατα ανοιχτα προσπαθωντας να κλαψει με πεισμα (και ξεχνωντας να παρει ανασα!) και λιποθυμησε εκει ξαπλωμενη. Την πηρε αγκαλια η πεθερα μου, της εδωσε λιγα χαστουκακια (απαλα!) και συνηλθε η Ισμηνουλα. Η πεθερα μου τρομαξε, οπως ειναι φυσιολογικο. Νομιζε τα χειροτερα κι αρχισε να φωναζει. Εγω ημουν στη δουλεια. Ο μπαμπας μου και ο πεθερος μου που ηταν στον κατω οροφο, ακουσαν τις φωνες απο την ενδοεπικοινωνια και ανεβηκαν πεντε πεντε τα σκαλια της μεζονετας. Ευτυχως η Ισμηνη ειχε συνελθει και την εβαλαν να ξαπλωσει στο κρεβατακι (χρειαζονται ξεκουραση μετα το συμβαν αυτο τα παιδακια). Οι αντρες κατεβηκαν κι εβαλαν απο ενα ουισκυ να συνελθουν απο το γεγονος :) Εγω το εμαθα το βραδυ οταν επεστρεψα απο τη δουλεια. Η γιαγιαδες ειχαν επικοινωνησει ηδη με τον νουνο μου (που ειναι ο παιδιατρος της μικρης) και τους ειχε καθησυχασει οτι συμβαινει αυτο στα παιδακια νηπιακης ηλικιας και να παρατηρησουμε μονο αν εχει άλλα συμπτωματα. Δεν ειχε ευτυχως. Το επαθε 1-2 φορες ακομη τοτε, πιο ελαφρυα. Γνωριζαμε πλεον, οτι αυτο που συμβαινει ειναι οτι με το εντονο κλαμα, κανει προς τα πισω το κεφαλακι της, κλεινει την αεροφορο οδο και σταματαει να οξυγονωνεται. Ετσι, στις αλλες περιπτωσεις, οταν την βλεπαμε να κλαιει με τρομο, κρατουσαμε το κεφαλακι της να μην παει τερμα πισω και κλεισει η αεοροφορος οδος της. Καναμε και καποιες γενικες εξετασεις αιματος προληπτικα και ολα καλα.
Πρωι πρωι την πηγα και σημερα για εξετασεις αιματος. Να τις δειξω στον παιδιατρο και να μας πει αν χρειαζεται κατι αλλο. Περισσοτερο παιζει ρολο ο τροπος που το παθαινει, με ενημερωσε. Οταν υπαρχει εντονος φοβος, κλαμα και μελανιασμα των χειλιων δεν ειναι κατι ανησυχητικο.  Ειναι μια απλη λιποθυμια επειδη πεφτει αποτομα η πιεση τους απο τον φοβο και δεν οξυγονωνονται απο το εντονο κλαμα.
Ετσι ειπα να το μοιραστω, για να ενημερωθουν κι αλλοι αν τους τυχει. Φυσικα και θα τηλεφωνησετε στον παιδιατρο αν σας τυχει και θα κανετε προληπτικες εξετασεις!!! Αλλά μην πανικοβληθειτε, ειναι κατι που συμβαινει σε πολλα παιδια (και στις καλυτερες οικογενειες ). Και να σημειωσω οτι η Ισμηνη ειναι πολυ θαραλλαιο παιδακι. Σπανια κλαιει αν πεσει, ουτε στα εμβολια κλαιει, ουτε στον ΩΡΛ που της καθαριζε επι ωρα τα αυτακια (οσοι το εχουν κανει, ξερουν ποσο δυσκολο ειναι να καθισει ενα παιδι ησυχο κατα τη διαδικασια), ουτε σημερα το πρωι, ενω εβλεπε την βελονα που της επαιρναν αιμα (άλλα παιδακια λιποθυμουν στη θεα του αιματος κι αυτο συμαβινει συχνα). Χθες ομως τρομαξε απο την κατηφορα που εβλεπε μπροστα της. Αυτο υποθετω την τρομαξε πολυ. Εκεινη δεν θυμαται οτι λιποθυμησε  :)

Εδω ενα αρθρο για οσους θελουν περισσοτερες πληροφοριες

Λιποθυμία. Παιδί με απώλεια αισθήσεων

Εγω περιμενω πως και πως το Σαββατοκυριακο. Αυριο πρωι θα ζητησω απο τον Δ μου να αναλαβει την μικρη και την Φλαππυ και να κοιμαμαι ως τις 10!!! Εχει αρκετα βραδια που δεν κοιμαμαι καλα, επειδη εχει βηχαλακι η μικρη, περιμενω και περιοδο σημερα και νιωθω να ειμαι εξαντλημενη. Θα σας ξαναδω απο Δευτερα. Ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο να ευχηθω. Να περνατε υπεροχα. Εμεις εχουμε ενα παιδικο παρτυ και το υπολοιπο Σ-Κ σκοπευω να κααααααααααθομαι.

Δευτερα υπο κατασκευη...

Ηταν τοσο ομορφο αυτο το Σαββατοκυριακο. Γεματο αλλαγες, φιλια, αγκαλιες, παιχνιδι, επαφη και καλη διαθεση. Απολαυσα την οικογενεια μου, καταφερα να κανω "δουλειες" που ηθελα μηνες να τις κανω και το τελος της Κυριακης με βρηκε για καφεδακι στην φιλη μου την Ν και βλεποντας μια ωραια ταινια παρεα με τον Δ πιο αργα το βραδυ.
Διαβασα και μια υπεροχη αναρτηση για την γιορτη της μαμας στην Κατερινα. Συμφωνω τοσο πολυ που σκεφτομαι να κοινοποιω καθε χρονο αυτη την αναρτηση στην γιορτη της μητερας .
Παρολα αυτα μαζεψα λουλουδακια πρωι πρωι για τη δικη μου μαμα και της εκανα και το γλυκακι που προτεινε η Λιτσα, με τα σφολιατακια και τις φραουλες. Εγω εβαλα και βατομουρα κι εγινε ξινουτσικο. Εκανα και λιγα με τυρακι ομως, που βγηκαν απιθανα.

Σημερα η Δευτερα αρχισε με τηλεφωνα απο τραπεζες για χρωστουμενα δανεια και με την πρωτη πελατισσα να με ενημερωνει οτι θα με πληρωσει τελος του μηνα. Γινεται κι ενας χαμος με τους εκπαιδευτικους να μαλωνουν με ολο τον υπολοιπο κοσμο. Να σου πω την αληθεια εγω δεν βρισκω τον λογο για απεργια. Δεν θελω να ειμαι απολυτη, αν δεν μιλησω πρωτα με τη φιλη μου την ομπρελιτσα. Σε εκεινη εχω εμπιστοσυνη οτι θα μου τα πει ως εχουν τα πραγματα. Οσα διαβασα μεχρι τωρα σε αρθρα δεν βοηθησαν. Βγαινουν εκπαιδευτικοι προκλητικοι και ρωτουν ΣΗΜΕΡΑ ειρωνικα "εσυ ποσες ωρες ΑΛΗΘΙΝΑ δουλευεις;" . Εχω αγαπημενους φιλους εκπαιδευτικους και μια κολλητη φιλη, την ομπρελιτσα μου. Αν σκεφτω ομως ολους τους εκπαιδευτικους που γνωρισα στη ζωη μου, οι αληθινοι εκπαιδευτικοι δεν ειναι παραπανω απο τα δαχτυλα της μιας μου παλαμης. Αν ομως εγω δεν βρικω καποιον σοβαρο λογο για απεργια, δεν βρισκω και τον λογο να προσβαλω καποιον επειδη η αποψη μου ειναι διαφορετικη απο τη δικη του. Εξαλλου απο μακρυα τον κρινω εγω, απο μακρυα με κρινει κι εκεινος. Εξω απο τον χορο, που λενε, πολλα τραγουδια λες. Με απωθει η εμπαθεια. Αυτοι οι ανθρωποι που απλως μιλανε για να σε πεισουν και οχι για να κανουν διαλογο μαζι σου. Που δεν αφηνουν ενα ενδεχομενο οτι ισως ο αλλος τελικα να εχει καποιο δικιο. Οχι εξολοκληρου, πιθανον σε καποια σημεια μονο. Ελπιζω να τελειωσουν ολα με τον καλυτερο δυνατο τροπο και να διεξαχθουν με επιτυχια οι εξετασεις των παιδιων.
Θα αλλάξει η Δευτερα μου. Εχω ολο τον χρονο να επιλεξω μια ομορφη εβδομαδα. Μη μου χαλας τη Δευτερα μου λοιπον. Δειξε λιγη αγαπη. Λιγη διαθεση για δουλεια, για επικοινωνια, για εξυπηρετηση, για κατανοηση. Ελα χαμογελα μου. Εχω ενα δυσκολο ραντεβου σε λιγακι και προσπαθω πολυ να αλλάξω το αρωμα της μερας μου.

στιγμες και ονειρα

Περασαν οι μερες σαν νερακι. Λιγες δουλιτσες σπιτι, Πασχα με αγαπημενους φιλους και αρκετη ξεκουραση με το μικρο μας βατραχακι. Η ζεστη με κουρασε λιγακι. Ακουσα οτι θα εχουμε δυσκολο καλοκαιρακι, ζεστο.
Τελικα εκεινο το τζοκερ δεν το επαιξα ποτε. Αυτες τις μερες ονειρευομαι ενα μεγαλο σπιτι, με ενα δικο μου δωματιο. Μια μεγαλη βιβλιοθηκη, μια μεγαλη μπερζερα διπλα σε ενα φωτεινο παραθυρο κι ενα επιδαπεδιο φωτιστικο απο πισω, εναν υπολογιστη apple πανω σε ενα μικρο γραφειακι, ενα ραδιοφωνακι-mp3,ενα πατωμα με σανιδια στο χρωμα του μελιου ή μεγαλα μαρμαρα, ασπρομαυρα σαν μεγαλη σκακιερα οπως το σπιτι της θειας, και πολλα επιπλα με ντουλαπια και συρταρια γεματα νηματα, κλωστες, υφασματα, κολλες, χρωματα και πινελα. Στους τοιχους θα επικρατουσε καποιο δροσερο χρωμα. Ισως το ανοιχτο τιρκουαζ ή ενα γλυκο λιλα. Ισως κι ενα απαλο μπεζ, στο χρωμα της αμμου για να εδινα χρωμα στα υφασματα τριγυρω. Το ραδιοφωνακι θα επαιζε αλλοτε νοσταλγικες μελωδιες και αλλοτε χορευτικα τραγουδια.Καποιες αλλες φορες απλα θα σιωπουσε.
Δεν τηλεφωνησα κανεναν για χρονια πολλα. Με κουραζει πολυ να μιλαω στο τηλεφωνο. Εκτος απο την Τζενη, που αληθινα πιστευω οτι προσπαθω να κρατησω τον ηχο της φωνης της ζωντανο, οσο τοτε που ζουσαμε μαζι. Προτιμω και τις ευχες μου ακομη να τις στελνω γραπτως. Για αλλους ειναι αγενεια αυτο. Για μενα απολαυση. Αν δεν ηταν συνδεδεμενο με τη δουλεια μου το κινητο, θα το εκρυβα μεσα σε ενα συρταρι στις αργιες και στις διακοπες. Οπως τοτε που ειδα την κουμπαρα μου να βγαζει το ρολοι της οταν ξεκινουσαμε για διακοπες. Το εβγαλα κι εγω και δεν το ξαναφορεσα. Μονο για λιγο, ενα ρολοι δωρο της πεθερας μου. Ουτε το ιντερνετ χρειαζομαι στις διακοπες. Ουτε τα ρολογια. Ουτε τα τηλεφωνα.

"Ειναι συνηθισμενη η εκφραση λιγο πριν τις διακοπες: «Πρεπει να παμε διακοπες, για να γεμισουμε τις μπαταριες μας!». Αυτη η εκφραση προδιδει ανθρωπους που κατα τη διαρκεια της καθημερινοτητας τους καταναλωνουν ενεργεια και νιωθουν οτι δεν απολαμβανουν αντιστοιχα. Η φυγη των διακοπων δεν μπορει ποτε να ειναι αρκετη και ικανοποιητικη. Η απογοητευση καιροφυλακτει καθως η συνεχεια επιβαλλει: «Τα κεφαλια μεσα».
Οι διακοπες ειναι βεβαια πολυ σημαντικες, αλλά οχι για να δραπετευσεις απο την εργασιας σου, αλλά για να εμπλουτισεις τη ζωη σου με νεες παραστασεις και εμπειριες.
[....]
Αντιθετη, αλλά, αντιστοιχη ειναι η κατασταση των εργασιομανων, που δεν μπορουν να εχουν άλλα ενδιαφεροντα εκτος του χωρου εργασιας. Αυτοι που αρρωσταινουν με τους γνωστους πονοκεφαλους του Σαββατοκυριακου και νιωθουν αβολα στο σπιτι τους σαν τους ξεμπαρκους ναυτικους. Αυτοι που η προσωπικη ζωη εχει εγκλωβιστει στα εργασιακα πλαισια και νιωθουν αδειοι εκτος του επαγγελματικου ρολου."
(Η αδικια που πληγωνει - Δημητρη Φ. Καραγιαννη)


Για συντροφια λιγες αγαπημενες εικονες. Να εισαι καλα φιλε μου.

Τα τελευταια 4 κλικ απο τη δικη μου ζωη...

 

βολτες με την μικρη μου

Ετοιμοι για Πασχα και φετος. Πετυχα και ασπρα αυγουλακια να βαψω και θα φανει πιο ομορφο το κοκκινο χρωμα πανω τους. Το μεσημερακι θα ερθει η μαμα μου να με βοηθησει σε καποιες αλλαγες στο γραφειο και μετα εχουμε βαψιμο αυγων με την Ισμηνη. Θελω να πιστευω οτι θα προλαβουμε να κανουμε και ποδηλατακι το απογευμα. Νεο αποκτημα, δωρο της γιαγιας Γ και του παππου Α.

Το βραδακι ισως ερθει μια φιλη για κρασακι και κουβεντουλα. Το λεμε τοσο καιρο κι επιτελους καταφεραμε να το κανονισουμε. Αυριο ισως κατεβουμε κεντρο με τον νονο κα τη νονα της μικρης. Εχει καιρο που σκεφτομαι οτι θα ηθελα να περπατησω μαζι της στην παραλια, στην Αριστοτελους, να καθισουμε για γλυκακι στο Marche Bistro, να χαζεψουμε στο Tiger για κανενα φθηνο παιχνιδακι και να γυρισουμε κουρασμενες το μεσημερι κατευθειαν για μεσημεριανη σιεστα. Αν υπηρχαν χρηματα, το σεναριο θα ειχε και ταβερνουλα στην Αθωνος. Λατρευω να κανω βολτες μαζι της.
Την αλλη Παρασκευη εχω ραντεβου με την ψυχοθεραπευτρια που σου ελεγα. Νιωθω τοσο γλυκια την φωνη της. Ανυπομωνω να την γνωρισω απο κοντα. Σε αυτες τις περιπτωσεις ο ενας μου βρωμαει και ο αλλος μου ξινιζει. Και φοβαμαι μη συμβει το ιδιο και αυτη τη φορα. Ευχομαι να μην απογοητευτω. Ειμαι σε διαδικασια αναθεωρησης καποιων αποψεων μου για τη δουλεια και την καθημερινοτητα μου και πιστευω ειμαι ετοιμο σκαμμενο εδαφος για σπορο .  Το βιβλιο του Δ. Καραγιαννη (παιδοψυχιατρου), με εχει κανει να ξανασκεφτω διπλά καποιες δικαιολογιες που χρησιμοποιουσα για να αποφευγω καποιες κατασασεις. Μετα λεω να ξεκινησω το βιβλιο "Φιλιππος ο Μακεδων" του Χρηστου Μπογα. 



Εφτασε λοιπον η Μεγαλη Πεμπτη και για λιγες μερες θα σου εξαφανιστω. Εδω τριγυρω θα ειμαι , δεν θα παω πουθενα. Θα ριχνω κλεφτες ματιες και θα αποτοξινωθω για λιγες μερουλες. Να περασεις ομορφα σου ευχομαι. Να δημιουργησεις ομορφες αναμνησεις απο το φετινο Πασχα και καθε ασχημια που συναντας να της γυρνας την πλατη. Μονο ετσι την αποδυναμωνεις. Εσωτερικη αναγεννηση , ασορτι με τη φυση. Να σε προσεχεις και να σε καλομαθαινεις! Να περασεις απροσμενα μαγικα!

Θα πιασω το χερακι την μικρης μου Τιαρας (ετσι θελουμε να λεγομαστε τελευταια) και δεν θα το αφησω για πολλες μερες. Κοιτα μας οσο θελεις, θα εχω κρυψει σκορδα στην τσεπη της...