Marina Abramović and Ulay

Ειδα σημερα το πρωι αυτο το βιντεακι στο facebook





Η πρωτη μου σκεψη ηταν .... "συγκλονιστικο". Και το εψαξα λιγακι παραπανω. Την ζωη της καλλιτεχνιδας, τη ζωη του καλλιτεχνη, την ενωση τους και τον χωρισμο τους.
Ενα ζευγαρι που ενωθηκε θελωντας να βρουν τα ορια τους στον χωρο μεσα απο την σχεση. Η επαγγελματικη σχεση ηταν αυτη που εδινε δυναμη στη σχεση τους, οπως παραδεχονται μετα τον χωρισμο. Θα περπατουσαν απο δυο διαφορετικες ακρες μεχρι τη μεση του σινικου τοιχους και θα παντρευοντουσαν. Αυτο ηταν το σχεδιο. Τους πηρε 8 χρονια να βγαλουν τις απαιτουμενες αδειες κι εν τω μεταξυ ο Ulay αφησε εγκυο την μεταφραστρια. Πονος. Απογοητευση. Εφτασαν στη μεση του τοιχους μετα απο 2.500 χιλιομετρα και τελικα ειπαν το αντιο και συνεχισαν χωριστα· στη ζωη και στην τεχνη.




Μετα απο 22 χρονια καθησε απεναντι της και κοιταχτηκαν στα ματια για 1-2 λεπτα. Μα φυσικα ολο αυτο το σκεφτηκε καποιος για να πουλησει, ειμαι σχεδον σιγουρη. Ακομη κι ετσι ομως. Η αξία παραμενει η ιδια. Καποιοι απλα επενδυσαν πανω σε κατι τοσο δυνατο για να πουλησουν. Κι αυτοι οι δυο ανθρωποι τι μπορει να σκεφτηκαν αυτα τα λιγα δευτερολεπτα που ηταν απεναντι. Ηθελαν να το πουλησουν αυτο αραγε; Ηθελαν να το βιωσουν ως τεχνη ή ως πραγματικοτητα; Τα ξεχωριζουν αυτα τα δυο;

Οπως και να εχει θαυμαζω παντα τους ανθρωπους που παραδεχονται τον ερωτα, τον πονο, την απογοητευση. Που αφηνονται στην εκπληξη, στα συναισθηματα τους. Που δεν υποτιμουν και δεν υπερτιμουν τις εμπειριες.

Εφτασα παλι στην Δευτερα. Εκανα λιγο χωρο σε καποια συρταρια και ραφια το Σαββατοκυριακο και συνεχιζω να κανω χωρο εδω κι εκει. Ομορφη Δευτερα.